Specht nadoen een slecht idee
Af en toe doe ik dieren na. Zo word ik mij ervan bewust hoe bijzonder hun prestaties zijn. Mijn huisgenoten zijn daar niet onverdeeld gelukkig mee, gebiedt de eerlijkheid te zeggen. Ik heb al eens geprobeerd met mijn neus een graspol los te woelen, in navolging van het wild zwijn. Door de ernstige vermaningen van mijn huisgenoten kwam ik niet ver – zij vreesden voorbijgangers en wilden niet zo met mij betrapt worden. Dat begreep ik. Toch was de poging al genoeg om diep respect te hebben voor de kracht die in de wroetschijf van een wild zwijn schuilt.
Zaterdag heb ik mij met de eekhoorn vereenzelvigd en getracht een dennenappel open te bijten. Geen beginnen aan. Een wilgentak schillen, net als een bever, idem dito. Niet te doen.
Dezer dagen is het roffelen van spechten volop te horen, omdat zij hun territorium afbakenen. Mijn huisgenoten hebben wat het roffelen betreft echter niets te vrezen. Spechten roffelen namelijk met een snelheid van zes à zeven slagen per seconde en stoten hun snavel daarbij met duizendmaal de zwaarte- kracht tegen een boom. Ook zonder nabootsen door- zie ik het bijzondere van dat roffelen. Ik krijg hoofdpijn als ik eraan denk. Gewoon zeggen waar ik woon lijkt me genoeg om m’n territorium af te bakenen.
