Verwonderd over samenwerking in de natuur
Elke keer weer sta ik verbaasd over de samenwerking in de natuur. Als moderne mensen zijn we ons daar niet zo van bewust. We leven in de illusie van een maakbare wereld, waarin de mens denkt met kennis en technologie alles naar zijn hand te kunnen zetten. Dat is voor natuurvolken anders. Zij leven nauw samen met de dieren die hun voedselbron vormen of hun vertellen waar ze hun voedsel kunnen vinden. Zo weten de eskimo’s dat de kariboekudden op komst zijn als ze raven zien. De raven vergezellen als aaseters namelijk de wolvenroedels, die op hun beurt weer leven van de jonge en verzwakte kariboes. Een groep raven aan de horizon is dus goed nieuws voor eskimo’s, die deels leven van de jacht op kariboes.
Vorige week zag ik een mooi voorbeeld op Nederlandse schaal. Op een voormalige akker waren wilde zwijnen in de hard bevroren grond aan het wroeten. Moeiteloos legden ze de kluiten om. Tussen hun poten door renden spreeuwen. Die kwamen met hun snavel zelf niet meer door de bevroren bovenlaag heen. Het enige wat ze echter hoefden te doen was in de gaten houden waar de wilde zwijnen aan het werk gingen. Die legden met hun sterke snuit allerlei lekkernijen bloot. Ik zat er vlakbij en keek ernaar. En pakte in plaats van een speer of pijl en boog m’n camera. Met dank aan de moderne wereld.
