Geweld, bedreiging en intimidatie zijn aan de orde van de dag in de Doubletstraat en Geleenstraat in Den Haag. Achter de ramen lonken schaars geklede vrouwen op hoge hakken naar langsslenterende mannen. Bezoekers gebruiken een straaturinoir even vaak wel als niet.

De ‘Doublet’ staat bekend als de goedkoopste prostitutiestraat van Nederland. Mannen leggen amper 30 euro neer voor een uurtje betaalde intimiteit. „Onacceptabel”, zegt Saskia Tannemaat, de motor achter de actie om de prostitutie weg krijgen. „Mensonwaardig dat vrouwen hun lichaam voor 30 euro verkopen. Wij willen dit niet in onze achtertuin. Maar eigenlijk nergens in Nederland.”

Zondag komen ze in actie. Buurtbewoners lopen uit protest door de Doubletstraat. Onderweg delen ze rozen uit aan de vrouwen. „Om te laten merken dat we niet tegen hen zijn.” De straat haalde vorige week nog het nieuws. Een Hongaarse familie stond voor de rechter om „gruwelijke” uitbuiting van zo’n 25 vrouwen daar. Aanleiding voor de buurt om nu in actie te komen.

„De overlast in de buurt is groot”, reageert manager Eva Wielenga van stichting De Haven, met uitzicht op de Doubletstraat. De christelijke organisatie –vijf vaste medewerkers– biedt sinds twintig jaar psychosociale en pastorale hulp aan Haagse prostituees. Met hulp van de gemeente, kerken en donateurs. „Moeizaam, maar prachtig werk.”

Vier maatschappelijk werkers en 25 vrijwilligers –allen vrouw– van De Haven begeleiden zo’n vijftig prostituees. Meerdere keren per week is er contact. Straatwerkers praten en bidden achter de ramen. Of in seksclubs. „We laten hun de liefde van Jezus zien.” De Haven biedt vrouwen ook hulp om te stoppen met dit werk, een huis te vinden of werk te zoeken. Een uitstapprogramma, gefinancierd met 90.000 euro gemeentelijke subsidie, moet de vrouwen aan ander werk helpen. Kerken en donateurs dragen jaarlijks zo’n 150.000 euro per jaar bij aan de hulpverlening.

Mensonterend

Wielenga kan zich goed voorstellen dat de buurt de overlast beu is. „Dit is een lelijke kant van de samenleving. De situatie is mensonterend en vrouwonwaardig”, benadrukt ze. „Een moderne vorm van slavernij.” Bovendien wordt de sfeer in de buurt steeds grimmiger. „Er rijden van die patsauto’s met macho’s erin rond. Ze hangen rond, lachen vrouwen uit, vallen hen lastig of gebruiken zelfs geweld.”

Ondanks de overlast is de hulpverlener van De Haven niet op voorhand voor sluiting van de prostitutiestraat. „Vrouwen zetten hun werk dan elders voort. Hoe kunnen de gemeente, de politie en de GGD hen dan nog vinden?” Ze wijst erop dat de prostituees, ondanks de erbarmelijke omstandigheden, nu over voorzieningen beschikken. Hygiëne bijvoorbeeld. Of een noodknop bij geweld.

Sluiting lost mensenhandel en prostitutie niet op. „Een dilemma”, erkent ze. „Als christen wil ik de straat zo snel mogelijk sluiten.” Wielenga wijst erop dat het probleem breder moet worden aangepakt. Ze stelt hardop de vraag of prostitutiebezoek niet strafbaar moet worden gesteld. Een antwoord wil ze niet geven. „Wij zijn geen politieke organisatie.” Een oproep aan de politiek heeft ze wel: „Zorg voor voldoende banen en betaalbare huurwoningen voor deze vrouwen. Nu kunnen ze vaak niet uitstappen.”

De manager van De Haven is ook niet onverdeeld gelukkig met de protestdemonstratie van de Haagse buurt. Met name de tocht door de straat staat haar tegen. „Zo’n demonstratie zet vrouwen in hun hemd. Het geeft hun een schuldgevoel en schaadt hun privacy. Als je niet oppast wordt het een vorm van aapjes kijken.”

Verreweg het overgrote deel van de vrouwen werkt niet vrijwillig in prostitutie. „Het is verschrikkelijk werk dat ze doen”, zegt de hulpverleenster. „Een gevaarlijk vak. Velen worden uitgebuit door pooiers. Niet iedereen kan er zomaar uitstappen, omdat ze bijvoorbeeld hun familie moeten onderhouden.”

In Den Haag werken volgens haar veel christenen in de prostitutie. Bijvoorbeeld rooms-katholieke vrouwen uit Latijns-Amerika en Oost-Europa. Meer dan eens zijn ze met een smoes naar Nederland gehaald. Om te werken in een massagesalon bijvoorbeeld.

Wielenga wil de prostituees niet veroordelen, maar er voor hen zijn. „Het zijn vaak krachtige, maar beschadigde vrouwen. Ze maken regelmatig geweld mee. God heeft hen goed gemaakt, maar ze hebben het minder goed getroffen. Ik wil niet op hen neerkijken. Ze hebben, net als jij en ik, genade nodig. We zien dat God wonderen doet. Hij herstelt hier mensen.”