Als pianist de kerk dienen
Ziekte, verdriet. Aan ellende het afgelopen jaar geen gebrek. Toch blijft er verwachting. De hoop van de blinde christen Philip Pho Ba (70) uit Taungoo (Myanmar).
„Ik ben blind vanaf mijn geboorte en weet dus wat het is om in dit land blind te zijn. Ik zeg altijd gekscherend dat ik kan zien naar de lengte van mijn arm: enkel tastend met mijn handen kan ik dingen ‘waarnemen’.
Er wordt nog weinig rekening met ons gehouden, ook vanwege de vele slechte wegen die het voor ons moeilijk maken naar buiten te gaan. Maar wij blinden en andere gehandicapten hebben dat ook wel aan onszelf te wijten: we zijn te passief! We moeten uit onze schulp komen, anders komen anderen nooit te weten wat ons belemmert.
Ik ben lid van het comité dat namens de baptistenkerken in Taungoo het hulpcentrum runt dat hier in 2006 begon. Leprazending en drie plaatselijke kerken hebben bij de totstandkoming nauw samengewerkt. Naast leprapatiënten worden er lichamelijk en verstandelijk gehandicapten geholpen. Dat gebeurt onder meer via fysiotherapie of door de aanschaf van prothesen. Ook een oogoperatie behoort tot de mogelijkheden.
Van de ruim 181 vaste cliënten is de meerderheid doof of blind. Waardoor mensen hier blind worden? Door onhygiënische toestanden met als gevolg ooginfecties, en door gebruik van kunstmest: agressief spul dat je ogen verwondt.
Drie baptistenkerken zijn bij dit werk bij betrokken: Paku Town Baptist Church, Trinity Karen Baptist Church en de Taungoo Baptist Church. Deze drie kerken zijn goed voor zo’n 2000 leden.
Er is in deze stad sprake van een vreedzaam naast elkaar leven van christenen en boeddhisten (die hier de meerderheid vormen, AJ). De bezoekers van ons centrum zijn vrijwel altijd boeddhist, maar ze waarderen het enorm dat wij hen helpen. Zo af en toe komt er iemand naar onze dienst om te getuigen van hoe ze zijn geholpen.
Mijn gehoor is wél goed en dat kwam me goed uit in de tijd dat ik pianostemmer was. Pianospelen is nog altijd mijn grote passie en ik ben de christelijke gemeente waartoe ik behoor –de Paku Town Baptist Church– erg dankbaar dat ik sinds dit jaar op zondag de diensten mag begeleiden op de piano.
Ik ervaar mijn handicap niet als iets zwaars; meer als een uitdaging. Ik geloof en vertrouw erop dat God mij niet méér aan lasten oplegt dan ik kan dragen, en mijn voortdurende gebed is of Hij me kracht geeft om dingen te doen, dat Hij me moed geeft om te aanvaarden dat ik veel dingen niet kan, en wijsheid schenkt om het onderscheid te weten tussen wat ik wel en niet kan.”
