Geladen woorden van een bewogen spreker. Ze klonken op 23 september 1978 in de Arnhemse Rijnhal. Daar waren enkele duizenden verontruste christenen bijeen op de Getuigenisdag, onder het thema ”Tegen de wetteloosheid het Evangelie”. Aanleiding was onder meer de dreigende verruiming van de abortuswetgeving. Een van de sprekers was dr. W. Aalders.

Inmiddels zijn we vier decennia verder. De libertijnse ontwikkelingen die in de jaren zestig en zeventig zijn ingezet, hebben ruim baan gekregen. De radicale jongeren van toen hebben invloedrijke plaatsen in politiek en samenleving ingenomen. Hun ideeën zijn terechtgekomen in wetgeving en instituties. Onder het mom van vrijheid, gelijkheid en tolerantie zijn klassieke ethische grenzen verlegd en christelijke waarden opzijgeschoven. Onlangs verklaarde onze flamboyante premier „ontzettend trots” te zijn op wat bereikt is aangaande abortus, euthanasie, homohuwelijk en gelijke behandeling. Liberale verworvenheden, zo noemde hij ze. En we gaan verder…

Afgelopen week, de Week van het Leven, werd in de Amersfoortse Bergkerk een boek gepresenteerd dat de titel ”Abortus. Schaamte en schuld” draagt. De uitgave is mogelijk gemaakt door de VBOK. Het is een aangrijpend elfvoudig document. Evenzoveel vrouwen vertellen hun ervaringen nadat ze, korter of langer geleden, een abortus lieten gebeuren. Enkelen van hen zelfs meer dan één keer. Het boek laat zich samenvatten met de ondertitel: ”Wat vrouwen vertellen en waarom zij zwijgen”. Dat laatste vooral. Schuld, schaamte en spijt laten zich heel moeilijk verwoorden. De pijn en de angst zijn dikwijls te heftig om in woorden te vatten. En het taboe op het praten over abortus blijkt toch nog groot.

De barmhartigheden der goddelozen zijn wreed. De schokkende verhalen laten geen andere conclusie toe. In deze Week van het Leven, inclusief de Mars voor het Leven, vragen we aandacht voor het ongeboren leven. We wenden ons tot de zwangere meisjes en vrouwen die een abortus overwegen. „Doe het niet! Je draagt een geschenk van God bij je. Beëindig het niet zomaar. Besef dat het hartje eerder klopt dan je misschien denkt…” Het is een goed en nodig pleidooi. 30.000 vermoorde kindjes in wording per jaar zijn er 30.000 te veel. Maar we vergeten evenmin degenen die het eerder wel deden, maar erdoor in grote nood kwamen. En die voor hun stress en schaamte maar nauwelijks gehoor vinden. Ze vormen immers een steen in onze meegaande vijver. Met alle zogenaamde vrijheid leven we in een liefdeloze en hardvochtige maatschappij.

In dit boek komen elf ervaringsdeskundigen-tegen-wil-en-dank aan het woord. Ik citeer Anna: „Het lijkt alsof nu alles prima is geregeld. De wettelijke regeling waardoor abortus binnen een bepaalde termijn is toegelaten, de consultatiemogelijkheden. Alles lijkt zo fantastisch geregeld… Maar dat is het helemaal niet, vind ik. Vrouwen die hun zwangerschap afwijzen, hebben later vaak psychologisch advies nodig. Er kunnen trauma’s ontstaan. Het moet voor de samenleving duidelijk zijn dat dit een onderwerp is dat iemand een leven lang met zich mee kan dragen. Het kan altijd weer oplaaien en voor verwerking is altijd weer hulp noodzakelijk. Ik heb het meegemaakt, heb het ‘eraf’ geleden en ‘eraf’ gerouwd. Maar dat heeft jaren geduurd, en gaat nog steeds door…”

Binnen de omheining van Gods heilzame geboden is geen verschrikking, maar veiligheid en geborgenheid. Zo klonk het bijna veertig jaar geleden. Dit boek maakt duidelijk: buiten die omtuining wordt veel verschrikking ervaren. Daarom: tegen de wetteloosheid het Evangelie!

Reageren? welbeschouwd@refdag.nl