Lessen uit Londen, Bunschoten en Hoevelaken. Maar nu past zwijgen
Pinksteren 2017 zal iedereen zich nog lang herinneren. Vanwege de schokkende gebeurtenissen die er op en rond die twee dagen plaatsvonden. Eerst was er op vrijdag het nieuws dat Romy was gevonden. Het 14-jarige meisje uit Hoevelaken bleek om het leven gebracht. Al eerder die week was Savannah, het 14-jarige meisje uit Bunschoten, als vermist opgegeven. Vanwege de gewelddadige dood van Romy hield iedereen zijn hart vast met betrekking tot het lot van Savannah. Zondag werd realiteit wat iedereen vreesde: het levenloze lichaam van Savannah werd gevonden.
Aangrijpend en indrukwekkend was de wijze waarop inwoners van Bunschoten en Hoevelaken meeleefden met de familie van de twee meisjes. En wie werd níét aangegrepen door wat daar aan gruwelijks was gebeurd? Twee tienermeisjes in de knop van hun leven vermoord en als oud vuil gedumpt!
En toen was er Londen. Waar op zaterdagavond opnieuw een verschrikkelijke terreuraanslag gebeurde en zeven mensen de dood vonden, honderden gewond raakten.
Hoevelaken, Londen en Bunschoten: de afgelopen dagen kwam deze onwaarschijnlijke combinatie onweerstaanbaar in ieders gedachten. Buitelden bij menigeen verwarde gedachten over elkaar heen en streden gevoelens, opgewekt door het noemen van deze plaatsen, om voorrang. En niet zo’n beetje ook. Tot over de drempel van kerkzalen, tot in de kerkbanken toe, onder en op de preekstoel.
Niet alleen van familie en plaatsgenoten, ook van toeschouwers wordt heel wat gevraagd bij het verwerken van dit nieuws. Zo zijn daar de betweters die nu toch vooral iedereen willen laten weten dat als het gaat om oorzaken „hun gelijk weer is bevestigd.” Nergens worden zo veel stokpaardjes van eigen gelijk bereden als rondom gebeurtenissen als in Hoevelaken, Londen en Bunschoten.
Natuurlijk moeten er lessen worden getrokken uit wat is voorgevallen, zodra daarover meer bekend wordt. Alleen nu even niet. Nu past een moment van zwijgen, van ruimte geven én maken voor gedachten en gevoelens van meeleven en meelijden. Juist in deze tijd, waarin door sociale media ingrijpende gebeurtenissen uit alle hoeken van de wereld voor je voeten worden neergelegd, is het zaak om orde op zaken te houden. En dat betekent ook dat ieder slachtoffer dat via de media aan ons bekend wordt, een waardige reactie verdient.
Vooral bij de Britten is het gevaar groot om misbruik van het verschrikkelijke te maken omdat daar verkiezingen staan gepland. Een aanslag kan dan zomaar verworden tot campagnestof, slachtoffers tot gepolitiseerde pionnen.
Maar hoe zit dat dan met Pinksteren? Werden onze gedachten en emoties dan voor niets de kerk ín gebracht? Integendeel. Juist nu was er reden de komst van de Geest te verbinden aan Zijn voortgaand werk. Om na Handelingen dóór te lezen in Romeinen 8. Waar de Geest het doelloos lijden van de schepping onthult als een verwachtingsvol zuchten. Vanuit dat perspectief mag Christus’ kerk het nieuws –hoe gruwelijk ook– beleven.
