Mooie fabel over de vraag wat echt geluk is
”Uilengeluk” is een klassieker uit 1963, maar het verhaal gaat terug naar het einde van de 19e eeuw, toen de Nederlandse lithograaf Theo van Hoytema tekeningen maakte bij teksten van zijn vrouw Tine. De fabel werd vertaald in het Duits en geïllustreerd door de Zwitserse graficus Celestino Piatti. De zwarte contouren in zijn tekeningen zijn sterk, maar overheersen en versomberen sommige tekeningen.
”Uilengeluk” is nu door uitgever Coen Verboom van Cactus vertaald en begint als een sprookje. „In een oude muur woonde eens een uilenpaar. Ze waren heel gelukkig.” Op de boerderij waar de uilen wonen, maakt iedereen ruzie. De kippen, de ganzen, de pauw en de eenden. Over de vraag of er genoeg te eten is voor iedereen. Op een dag ziet de pauw de uilen. „Vraag de uilen eens hoe het kan dat zij zo stil en vredig samenleven”, zeggen de dieren.
Ten overstaan van alle dieren beschrijven de uilen hoe mooi de lente is, de blaadjes en de bloesem. Hoe bijzonder de bijen, de hommels en zelfs de kleine vliegjes in de zomer. Hoe ze zich gelukkig en tevreden voelen als in de herfst de laatste blaadjes zijn gevallen.
„Wat een onzin”, zeggen de dieren. „Dat kan geen geluk zijn.” En ze gaan door met ruzie maken. De uilen kruipen tegen elkaar aan, knipperen met hun grote ronde ogen en „verzinken in vredige gedachten.”
Na deze slotzin kunnen ouders en andere opvoeders met hun kleuters verder filosoferen over tevreden zijn, genoeg hebben, ruzie maken en over de vraag wat echt geluk is.
Boekgegevens
”Uilengeluk”, Celestino Piatti; uitg. Cactus, Kampen, 2017; ISBN 978 94 925 0406 7; 36 blz.; € 14,95.
