Sinds 1 september is de 38-jarige Mazier directeur van de gezamenlijke stichting Chris en Voorkom! Chris biedt kinderen en jongeren een luisterend oor en geeft advies via onder meer chat en e-coaching. Voorkom! wil jongeren en hun opvoeders eerlijke voorlichting geven over gevolgen van het gebruik van verdovende middelen.

Voordat hij bij de stichting aan de slag ging, werkte Mazier als manager voor JOP, de jeugdorganisatie van de Protestantse Kerk in Nederland, waar hij onder meer betrokken was bij het project Veilig Jeugdwerk.

Toen hij aantrad, vertelde Mazier dat hij aan het denken was gezet door de opmerking dat hij pretlichtjes in zijn ogen kreeg als het over jeugdwerk en de kerk ging. De bestuurskundige koos er nadien voor zich professioneel voor jongeren te gaan inzetten.

Zijn de pretlichtjes er nog, na een halfjaar in deze functie?

„Zeker weten. Als directeur moet je je bezighouden met financiën, met beleid, met netwerken; maar het liefst ben ik met kinderen en met jongeren in gesprek. De Heere Jezus Zelf stelde een kind in het midden. Dat wil ik ook doen in mijn werk.

Ik kom gelukkig uit een warm nest. Ook de hervormde gemeente Ermelo, de Gereformeerde Bondsgemeente waarvan ons gezin lid was, was dat voor mij. Ik ben nog steeds lid van deze gemeente. In het jeugdwerk van de kerk kon ik mijn vragen stellen en hadden we aandacht voor elkaar.

Tijdens mijn middelbareschoolperiode op het Van Lodenstein College in Amersfoort maakten drie vrienden van mij thuis sterfgevallen mee. Als omstander had ik daar mijn vragen over en die kon ik delen in de gemeente. Er was, zogezegd, de ruimte om mijn onbegrip en boosheid op God te uiten en om Hem met van alles en nog wat te bestormen. De boel werd niet meteen dichtgeplakt. Dat is heel heilzaam voor mij geweest.”

Voor het eerst organiseert Chris de Dag van het Jeugdpastoraat. Waarom?

„Het is tijd om te laten merken hoe belangrijk jeugdpastoraat is. Deze dag moet daaraan bijdragen. We willen alle informatie over dit onderwerp bij elkaar brengen, ook casussen die minder vaak genoemd worden als het om jongerenpastoraat gaat. Denk bijvoorbeeld aan kinderen van voorgangers of jongeren met een gehandicapte broer of zus.

We verwachten vooral jongerenwerkers en jeugdpastors op deze dag, maar iedereen die iets met het onderwerp heeft, is welkom. Ook ouderlingen en voorgangers. We hopen op zo’n 150 deelnemers die we kunnen toerusten. Zij nemen de opgedane kennis mee naar huis en brengen het vast ook weer verder in hun gemeente.

Op dit moment peilen we de behoefte aan een extra dag rond dit thema, speciaal voor predikanten. Zij hebben weer eigen vragen en gezichtspunten.”

Ook de pastorale begeleiding van jongeren met homofiele gevoelens is een onderwerp tijdens deze dag.

„Je merkt dat mensen in de kerk vaak denken dat ze direct een standpunt moeten innemen als het gaat over homoseksualiteit. Dat geeft meteen spanning, zeker in orthodoxe kring. De basishouding moet echter juist zijn: we gaan naast je zitten, wij luisteren naar je. Alleen dan weet een jongere dat hij of zij ertoe doet.

Verder zal ook in deze workshop ter sprake komen dat het belangrijk is om niet alleen op de homofiele gevoelens te focussen, maar dat je aandacht hebt voor de jongere als een volwaardig mens. Probeer de druk van de ketel te halen door gevoelens van schuld en schaamte, waar de jongere mee kan zitten, een plaats te geven. Belangrijk is het voor degene die het betreft om te ontdekken welke weg God met zijn of haar leven wil gaan.”

Over welke onderwerpen heeft Chris zoal contact met jongeren?

„We hebben vorig jaar gekeken welke hulpvragen het meest voorkomen. Problemen rond seksualiteit en misbruik staan bovenaan. Anderen vragen om hulp bij problemen in de relationele sfeer. Verder kampen veel jongeren met depressies of met een negatief zelfbeeld. Ook automutilatie –het beschadigen van jezelf– komt veel voor onder jongeren die contact met ons zoeken. En pesten. Zeker nadat de Evangelische Omroep in het televisieprogramma ”Anti Pest Club” aandacht besteedde aan dit onderwerp, kregen we veel slachtoffers van pesten te spreken. Dat kwam ook doordat we voor de EO de nazorg bij dit programma verzorgden.

De gemiddelde leeftijd van jongeren die ons benaderen is vijftien jaar, met een bandbreedte tussen de acht en twintig jaar. Meestal praten we met hen via de chat, maar er wordt ook nog gebruikgemaakt van mogelijkheid om anoniem te bellen. We hebben zo’n 6000 unieke chats per jaar, dus we chatten met 6000 jongeren. Via de mail komen er nog eens ruim 300 hulpvragen bij ons binnen. De jongeren worden digitaal opgevangen door zo’n honderd getrainde vrijwilligers.”

Zouden jullie plaatselijke kerken ook aanraden om meer online te gaan om jongeren te bereiken?

„Onlineaanwezigheid is prima, maar als kerk ben je niet anoniem. Dat zijn wij wel en we proberen een vangnet te zijn voor de jongeren die elders nergens terechtkunnen.

De kracht van een plaatselijke kerk is echter juist dat je níét anoniem bent, dat je elkaar als gemeenteleden kent en oog voor elkaar hebt. Het draait, als het goed is, in de kerk om een cultuur waarin je elkaar ziet staan. En met zien bedoel ik ook echt: zien, oog hebben voor.”

Wat is de grootste uitdaging in het jeugdpastoraat?

„Investeer in je kerk in goede zorg voor je kinderen en tieners. Als je alleen inzet op oudere jongeren, ben je te laat. De kerk is een plaats van bezinning, van regelmaat, reinheid en rust. Dat spreekt jongeren boven de 16 jaar niet altijd zo aan, maar zij hebben wel behoefte aan een stip aan de horizon, aan perspectief in hun leven. Zit er niet over in als ze even een tijdje hun eigen weg gaan, maar presenteer je als kerk als een goede plek om weer terug te komen.

Ik zie dat er in veel orthodoxe gemeenten onder zestien-plussers vraag is naar leiderschap. Zij zoeken hun heil in de evangelische richting of ze proberen opnieuw uit te vinden wie zij zijn in de traditie waarin ze zijn opgegroeid.

Je zou die laatste ontwikkeling een opleving kunnen noemen. Ik denk ook dat daar sprake van is en wat dat betreft verwacht ik ook veel van de Heere God. In die opleving is de behoefte aan een ontspannen vorm en een oprechte manier van geloven groot. De houding van volwassenen heeft grote impact op hun ontwikkeling. Hoe gaan zij om met het geloof in God, maar ook met lastige thema’s die daarmee te maken hebben? Zijn ze transparant in deze zaken en kunnen ze hun gedachten en ideeën hierover overbrengen?”

Wat kunnen we de komende jaren van Chris en Voorkom! verwachten?

„Dat we het kind en de jongere nog meer centraal stellen. Niet alleen de christelijke jeugd, maar iedereen die bij ons aanklopt. Soms komen jongeren bij ons via de lessen die wij op scholen verzorgen. We willen een tijdje met hen oplopen, maar altijd met het doel de jongere weer op eigen benen te laten staan. Ze krijgen als het ware een vloertje onder hun leven waarmee ze veel nieuwe problemen kunnen voorkomen. We reiken de jongere een bril aan waardoor ze op een andere manier naar hun situatie gaan kijken.

Met Voorkom! zetten we in op preventie, het voorkomen van verslavingen onder jongeren. We willen werken aan weerbaarheid naar de toekomst toe.

In deze zoektocht nemen we onszelf mee. Daarmee bedoel ik: we winden er geen doekjes om dat we een christelijke organisatie zijn. Dat begint hier intern. We geloven in de kracht van het gebed en hebben daarom elke dag een moment waarop we met elkaar bidden voor de jongeren, voor onze vrijwilligers en voor elkaar als collega’s.”

U beweegt zich op het snijvlak van hulpverlening en pastoraat. Geeft dat geen problemen?

„Juist dit jaar willen we onze mogelijkheden om in te springen bij crisispastoraat uitbreiden. We kunnen behalve met onlinecontact ook op andere manieren helpen, bijvoorbeeld in een-op-eengesprekken met jongeren. Wij zijn beschikbaar om ingeschakeld te worden. Dat doen we altijd in contact met de plaatselijke kerk of school. Ook werken we aan een jongerenpanel dat ons gaat helpen om de leefwereld van jongeren nog beter te kennen en te begrijpen.”

Wanneer is de eerste Dag van het Jeugdpastoraat wat u betreft geslaagd?

„Ik ben al blij als jeugdwerkers en belangstellenden in hun gemeente door hun bezoek aan deze dag anderen uitdagen om meer te investeren in elkaar. Daar gaat het om in alle relaties in de kerk.

Veel activiteiten in de kerk zijn korte impulsen. Er wordt veel geïnvesteerd in de organisatie. Daar kunnen wij heel druk mee zijn. Maar het draait vooral om een duurzame relatie met de jongere. Noem het een verbond.”

Robert Mazier

Robert Mazier (1978) werd geboren in Ermelo. Na zijn middelbareschoolperiode aan het Van Lodenstein College in Amersfoort ging hij in 1997 bestuurskunde en public management studeren aan de Haagse Hogeschool.

Na enkele jaren als businessanalist en bestuursadviseur te hebben gewerkt, ging hij aan de slag als adjunct-programmamanager jeugdwerk bij de Protestantse Kerk in Nederland. Hier was hij betrokken bij verschillende projecten, zoals de pioniersplekken, Flevo Festival, Micha Young en Veilig Jeugdwerk. Ook werkte hij als adviseur voor de Dienstenorganisatie van de Protestantse Kerk.

In september 2016 trad Mazier aan als directeur van de stichting Chris en Voorkom! Verder is hij gastdocent aan de Jeugdwerkersopleiding van De Wittenberg en heeft hij een eigen adviespraktijk.

Mazier is getrouwd en heeft vier kinderen. Het gezin is lid van de hervormde gemeente Ermelo, waar Mazier jeugdouderling is in de algemene kerkenraad.