Wandelend langs de heide met hier en daar een vliegden. Een paar graden vorst en een beetje mist legden witte kant over boomkruinen en kale takken. Ineens viel het op dat aan elke grashalm vorstnaaldjes hingen, als de dunne stekels van een bolcactus. Nooit gezien. Wel vorstveertjes met kristallen, maar naaldjes van ijs? Uiteraard lag de camera thuis. Ik was nog niet thuis of ik las op het nieuws dat het om een vrij zeldzaam verschijnsel ging. „Uitsneeuwende mist ontstaat als mistdruppels in een dik mistveld bevriezen en veranderen in sneeuwvlokken,” aldus Weeronline. Dat leek me een term die niet omschreef wat ik zag en vermoedelijk uitsluitend bekend was in meteorologische kringen. Sneeuw of vlokken waren nergens te bekennen. De bevroren bospadenpaden en plassen waren slechts bezaaid met die fascinerende ijsnaaldjes, dun als potloodstreepjes.