Kans op vrede tussen Libanon en Israël neemt toe, ondanks Hezbollah
Nu Arabische landen akkoorden sluiten met Israël, komt ook Libanon voor de keus om zich daar wel of niet bij aan te sluiten. In dat land lijkt de steun daarvoor inderdaad te groeien.
Technische besprekingen worden het genoemd. In de Zuid-Libanese plaats Naqura spreken Libanon en Israël met elkaar over de maritieme grenzen tussen beide landen in de Middellandse Zee. Die gesprekken zijn trouwens niet uitsluitend technisch, omdat er niet lang geleden gasvoorraden in de zee zijn ontdekt. De autoriteiten in Beiroet worden niet moe te benadrukken dat de gesprekken niets te maken hebben met erkenning van Israël.
Interessant is de knuppel die Claudine Aoun, de dochter van de president, onlangs in het hoenderhok gooide. Zij zei dat het heel belangrijk is om de vragen rond de zeegrenzen met Israël snel op te lossen. Daarna „steunen we allemaal het principe van vrede”, stelde ze. En daar voegde ze veelzeggend aan toe: „Ik hoop dat ik na het oplossen van alle problemen in staat zal zijn om een bezoek te brengen aan Jeruzalem.”
Aoun voegde eraan toe dat ze „geen problemen had met een vredesverdrag tussen Israël en de Libanese staat.” Bij een andere gelegenheid had ze reeds laten weten dat de problemen tussen de twee landen in haar opinie van politieke aard waren; niet ideologisch.
Groot struikelblok voor vrede tussen Libanon en Israël is natuurlijk de radicale islamitische beweging Hezbollah, die openlijk steun zoekt bij Iran. Hezbollah ligt sinds de dodelijke explosie op 4 augustus in de haven van Beiroet onder vuur. Veel beschuldigende vingers wijzen naar Hezbollah.
In het verleden heeft Hezbollah de afwezigheid van duidelijke zeegrenzen met Israël steeds gebruikt als een legitimatie voor haar omvangrijke wapenarsenaal. Dat zou nodig zijn om Libanon te verdedigen tegen mogelijke Israëlische agressie.
Om die reden vond Hezbollah dat het alle reden had om de ‘technische’ besprekingen over grenzen en gasvelden in de Middellandse Zee te wantrouwen.
Na de opmerkingen van Claudine Aoun is het bijna mogelijk om te spreken van een soort van derde revolutie in het Midden-Oosten. De eerste revolutie is dan die in 2011; de zogeheten Arabische lente. Veel Arabische landen kenden toen opstanden, soms met grote gevolgen. Maar in Libanon bleef het rustig, evenals in Algerije en Iran. Als verklaring hiervoor is wel gegeven dat deze landen nog steeds hun wonden likten na bloedige burgeroorlogen die daar eerder plaatsvonden.
De tweede revolutie kwam ging deze drie landen niet voorbij. Een jaar geleden, in oktober 2019, werden massale demonstraties georganiseerd waarin de corruptie van de politieke elite werd aangeklaagd. De autoriteiten bleken geen antwoord te hebben. Toch werd deze revolutie gekeerd, en wel door Covid-19. De machthebbers grepen corona dankbaar aan om avondklokken in te stellen en samenscholingen te verbieden. Deze tweede revolutie stierf zonder dat de onderliggende problemen werkelijk werden opgelost.
En toen kwam deze zomer onverwacht het Abrahamakkoord; vrede van Israël met Bahrein en de Verenigde Arabische Emiraten. Dat leek wel een nieuwe revolutie. Van Sudan tot Libanon leken politici ineens bereid op die ‘vredestrein’ te stappen. Daarmee komt de positie van Hezbollah in Libanon steeds meer in het gedrang.
