„Dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft…”

God doet ons zo’n liefde en Gave toekomen. Daarom horen wij deze heerlijke prediking en kunnen wij verstaan dat God tegen de wereld niet toornt, maar enkel liefde betoont, aangezien Hij Zijn Zoon schenkt. Maar God moge Zich over ons ontfermen, dat wij zó ondankbaar zijn en zo’n vreugde in ’t geheel niet bij onszelf waarnemen. Want als wij het eens goed overwogen en niet zo koel waren, dan zouden onze harten dermate van vreugde ontgloeien dat wij niet alleen God gaarne dienen, maar om Zijnentwil ook gaarne alles ondergaan en er evenwel vrolijk onder zouden blijven, omdat wij zo’n Schat van Hem hebben. Maar wij hebben het aan ons ongeloof te danken dat zo’n vreugde ons onmogelijk gemaakt wordt en wij haken naar andere vreugde van de wereld, die toch niets betekent en louter verlies is. Tot nu toe hebben wij kort hierover gesproken: wie de Gever is, waarin het Geschenk bestaat, op welke wijze en aan wie het geschonken is. Daarover kan men niet genoeg naar waarde spreken. Nu volgt het slot, wat God met zulk een Geschenk beoogt, namelijk dat Hij het niet daartoe geeft, opdat wij ervan eten en drinken, ons kleden en voeden zullen, veel minder nog dat het ons tot vergif of ongeluk zal strekken. Maar, laten we zoals wij van de doop en het avondmaal leren, het als heilzaam en nuttig beschouwen.

Maarten Luther, hoogleraar in Wittenberg

(”Gods liefde in Christus”, preek uit 1538)