„Welke het voorbeeld en de schaduw der hemelse dingen dienen, gelijk Mozes door Goddelijke aanspraak vermaand was.”

Niet enkel in letters en in boeken, maar ook in de levens van mensen werd de profetie vervat. Geheel het Oude Testament is een portret van Christus, of liever: in de mannen van het Oude Testament vinden wij allerlei afbeeldingen van Christus, evenals een cachet, dat in allerlei kleuren van lak of was wordt afgedrukt. Zo is ook de schepping één denkbeeld, maar afgespiegeld in het oneindige. Trouwens al wat schoonheid is, is eenheid. De heilige mannen en vrouwen der Schrift zijn mensen, van wie de geschiedenis niet eindigt met hun leven, maar een blijvende voorstelling van de komende Christus en van Zijn koninkrijk is. Zij bevatten in hun personen en handelingen bepaalde trekken van Hem. Overigens kan er veel verschil, ja menige tegenstelling zijn tussen hen en Christus, maar er is bij hen altijd één sterk uitkomende trek van gelijkenis met Christus. Nu kent men de overeenkomsten der schetsen aan het uitgewerkte stuk, en opnieuw geven de schetsen een denkbeeld van de volheid. In de oudtestamentische personen is iets, dat niet verwezenlijkt is. Want Christus is het verwezenlijkt Ideaal. In het ideale bij hen wordt aangeduid, wat in Christus gevonden wordt. Ieder heilige ziet zich daarom in Christus geïdealiseerd, of volmaakt geworden. Ieder voorbeeld drukt op onvolmaakte wijze een zeker denkbeeld uit, en Christus verwezenlijkt ieder afzonderlijk denkbeeld, en alle denkbeelden tezamen en dat op volmaakte wijze.

Isaac da Costa, schrijver en dichter te Amsterdam (”Bijbellezingen”, 1879)