Oh ja…

De tijd dat ansichtkaarten het ”app maar als je er bent” van de twintigste eeuw waren, ligt alweer enkele generaties achter ons. Het traditioneel omcirkelde raampje op een prentbriefkaart van je Tiroolse pension is door de tand des tijds uitgekauwd – voor wie werkelijk belang stelt in waar jij je dagelijkse kaasknödels opknabbelt, staan op Booking.com een handvol gelikte foto’s en tientallen sterrengevers klaar om te smiespelen over de schimmel onder de wastafels en de vochtplekken in het behang.

Echt nút heeft zo’n kaart dus niet meer, en dat voel je. De prijs van de postzegels, een minimum aan sociale druk („want zij stuurden ons óók…”) en het vage vermoeden dat het oudoom Hendrik eigenlijk volkomen blauwblauw laat dat het in Klein Zwitserland al drie dagen 30 graden is, maken van de ansichtkaart in veel gevallen niet meer dan een meteorologische kattenbel die we het liefst zo lang mogelijk voor ons uit schuiven. „Morgen schrijven we ze écht”, zeg je tegen elkaar, zodat je op de terugreis als een malle op het treintafeltje zit te krassen in de hoop dat je bij je eerstvolgende overstap genoeg tijd hebt om een gele La Poste te zoeken. „Die Fransen doen er wél es lang over hè?” zeg je met een schijnheilige snoet als de gewraakte kaart een week later door de bus van de buren valt.

Lang zwelgen in die roes van medemenselijkheid is je overigens vaak niet vergund. Er is altijd wel iemand die tussen de regels van je zorgvuldig samengestelde adressenlijst door is geglipt en je bij thuiskomst tussen veertien dagen komkommertijd en kiloknallers op de kokosmat ligt aan te grijnzen.

Oh ja…

Toch is na anderhalve eeuw de prentbriefkaart nog altijd evenmin uit het straatbeeld weg te denken als vice versa. Elke zichzelf respecterende stadsboulevard wordt vandaag de dag honderdvoudig weerspiegeld in de rekken langs zijn gevels: onder een hemel van eeuwig blauw of gehuld in een zwoele zonsondergang – de wereld op z’n best.

Die ijdelheid dient een doel. Niet elke reiziger is dwaalziek. Aangestoken door de trekkoorts speurt hij al snel verholen rond naar wegwijzers, of liever nog: bestemmingsborden, die hem vertellen dat hij de juiste afslag heeft genomen. Hij zoekt bevestiging en vindt die in de kiosk, waar de ansichtkaart hem toelacht als het winnende lot in de tombola van het toerisme. Proficiat, fluisteren de kraakwitte bergtoppen, de blinkende goudkoepels, de zee van azuur. Dit is het Eldorado, en jij hebt het gevonden!

Het lijkt dan ook een vriendendienst: de toerist gelegenheid geven zijn reiservaring te comprimeren tot 10 bij 15 centimeter om de thuisblijver te laten delen in dit woordeloos geluk.

Maar er is één manco.

Wie heeft er nooit met 14 graden aan een druipende kaartenmolen staan draaien, op zoek naar een berg die je alleen maar achter de melkwitte mist kunt vermoeden? Een schoonfamilie aan ”Saluti dal Lago Maggiore”-s laten verregenen op zoek naar dat verhipte Italiaanse postkantoor? Soms liegt één beeld meer dan duizend woorden. Daar zou je warempel wel schrijfvrees van krijgen…

Gelukkig hoeft het niet veel te kosten om dit euvel te verhelpen. Een restje realiteitszin en een splintertje prestige zijn genoeg. Ik zie het in elk geval wel voor me, zo’n kaartenbak op elke Europese straathoek, knus ingekapseld tussen de poncho’s en de paraplu’s: ”Uitzicht op de Natterhorn”, ”Liefs uit Plensburg”, ”Groetjes uit Nies”…

Over de auteur

Sarah van der Maas (24) heeft algemene en sociale geschiedenis gestudeerd in Leiden en Groningen. Verhalen vertellen is haar passie: of die zich nu afspelen in een ver en vreemd verleden of gewoon om de hoek van de straat. Na de zomer verschijnt haar eerste historische roman.