Die avond, als in het dorpsrestaurant de pasta al salmone wordt opgediend, komt onverhoeds de regen met bakken uit de hemel. Gelukkig, daar verschijnt de verhuurder van de vakantiewoning op het overdekte terras. Ze biedt aan een paraplu te halen, voor ze terugkeert naar Milaan. Een warm benvenuto. Na de tiramisu en een glas limoncello giet het nog altijd. Het dondert en bliksemt in de verte, de wind giert bij vlagen, water gutst door de steile, nauwe straten. De paraplu bewijst goede diensten.

In de ochtend geven de vogels een concert. Ik blik door het openstaande venster. De muren, dik als die van een kasteel, voelen koel aan. Vroeg zonlicht valt op de groene hellingen. De stenen van het oude straatje drogen snel. Een beekje ruist, de witte aronskelk bloeit. Klokgelui weergalmt tussen de bergwanden.

Italië! Land van Alfa Romeo’s en Vespa’s, van quattro formaggi en gelateria, van middagrust en zoele avonden. Hier wil ik zijn.

Zachtgeel rijst de gevel van een villa op uit het azuurblauwe meer. De rode luiken zijn gesloten. Weelderige wingerd omlijst het pleisterwerk. Op vierhoog bekronen beelden een balustrade, beneden klotst het water kalm tegen de aanlegplaats.

Koel is het ’s middags alleen in de schaduw van hoge cipressen. Zwaluwen scheren over oranje daken, een watervliegtuigje zet snorrend de landing in. Op de smalle wegen rond het meer slingeren Italianen hun 500’s door de bochten, gadegeslagen door stoere, bezonnebrilde carabinieri. Gefortuneerden doorklieven met hun mahoniehouten speedboten het schuimend nat.

De overbuurman op de andere oever is een Amerikaanse filmster. Helikopters vliegen af en aan bij zijn optrekje. Als mijn rode Fiat alweer door de Alpen noordwaarts trekt, blijkt Barack Obama bij de overburen op bezoek te zijn – net gemist. Foto’s tonen de oud-president spelevarend op het meer.

Zou ik ook doen, als ik hem was.