Rauwe roman over armoede in Zuid-Afrika
„Een schildpad is een van de oude wijze mannen van de Karoo geweest. Als je die eet, gaat alle kennis verloren.” Deze wijsheid krijgt de kleine Siena mee van haar vader. Wanneer ze samen met haar vriendje Boetie toch een oude schildpad doodt, wordt ze voor straf weggestuurd naar een basisschooltje in Seekoegat, ver bij haar ouders vandaan.
Zo groeit ze op, dochter van het ”karretjesvolk”, een volk zonder vaste verblijfplaats, in de Karoo, in de binnenlanden van Zuid-Afrika. Er wordt op haar neergekeken, als was ze uitschot. Op school gaat het prima, maar thuis heerst bittere armoede. Als je bijna doodgaat van honger, mag je dan ook geen schildpad doden? Boetie en Krekel, haar twee schoolvriendjes, komen elkaar jaren later weer tegen als ze alle drie ouder geworden zijn. Boetie is verslaafd, Krekel verliefd en Siena begaat een misdaad.
Boetie, Krekel en Siena zijn de drie hoofdpersonen in deze aangrijpende roman van Carol Campbell. De schrijfster heeft jarenlang in de Karoo gewoond en kent het land van binnenuit. Haar boek ademt dan ook een specifieke sfeer, zowel van de natuurbeschrijvingen, het voedsel, als de mensen met hun gebruiken. Verleden en heden lopen continu door elkaar, vullen elkaar aan en maken de lezer benieuwd naar de onthulling wie Siena vermoord heeft.
Het leven is rauw en soms gebeuren er aanstootgevende dingen, en dat is precies hoe Campbell het opschrijft. Een verhaal over onderdrukking, armoede en verbittering. Maar ook over een vechtlust om het nooit op te geven.
Een schildpad huilt maar één traan, Carol Campbell; uitg. Mozaïek; 207 blz.; € 18,99
