Koopmans komt tot de keiharde slotsom dat de opheffing van Arbeidsvoorziening op een mislukking is uitgedraaid. De organisatie van de arbeidsbureaus is de afgelopen jaren stapsgewijs ontmanteld. Per 1 januari van dit jaar voeren de Centra voor Werk en Inkomen de activiteiten uit.

Arbeidsvoorziening, in het leven groepen om de bemiddeling van werklozen te verbeteren, was al bij het begin in 1991 gedoemd te mislukken, stelt Koopmans. Overheid, werkgevers- en werknemersorganisaties vormden samen het bestuur. Koopmans stelt dat de doelstellingen niet helder waren, de bestuurders onbekwaam en het toezicht door de verantwoordelijke ministers ernstig te wensen overliet. Verder zorgde politieke wispelturigheid voor onduidelijkheid. De Tweede Kamer kwam soms terug op eerder verleende steun aan veranderingen.

Ook het financiële beheer was slecht. Vele miljoenen euro’s zijn ’verdwenen’ of kunnen niet worden verantwoord. Over de periode 1999-2001 is er sprake van 150 miljoen euro aan exploitatietekorten. Verder moet er bijvoorbeeld 130 miljoen euro worden gereserveerd voor het wachtgeld voor 1400 werknemers.

Vermeend en de kamerfracties concludeerden begin vorig jaar al dat er bij Arbeidsvoorziening in het verleden van alles mis is gegaan. De minister klopte daarom aan bij collega Zalm van Financiën. Die reserveerde destijds al een bedrag van 350 miljoen euro om de schulden die Arbeidsvoorziening door de jaren heen heeft gemaakt, op te kunnen vangen.