De karakters zijn intrigerend: neem Annie, die een expert is in het observeren van het gedrag van mensen. Ze gaat terug naar Ansel, een vergeten Amerikaans dorpje op een schiereiland in Maine, om haar oudoom Bob te bezoeken. Deze Bob laat stukje bij beetje iets los over zijn verleden en zijn verlies in de Tweede Wereldoorlog. Door een gedicht van hem worden oorlogsslachtoffers blijvend herinnerd door gedenkstenen, die samen een herdenkingsvuurtoren vormen, met een baken van licht. Jeremiah Fletcher heeft zijn eigen rouwproces. Hij laat Annie haar angst voor water overwinnen, en samen trotseren ze een zware storm. Gebrokenheid op alle fronten, maar pijn en rouw hebben niet het laatste woord. Er is heling mogelijk van totale gebrokenheid.

Amanda Dykes laat de verhaallijnen op een ontroerende manier bij elkaar komen. Haar woorden zijn bijna poëtisch en geven de lezers alle ruimte om met eigen verbeeldingskracht het verhaal in te kleuren. Haar geloof in de Rots der eeuwen is niet een oppervlakkig sausje, maar een diepdoorwrocht weten en vertrouwen, verkregen door lijden en tegenslag. Het geloof in de God van hoop, Die de Hoop Zelf is, is het fundament onder het verhaal. In elke storm is Hij ons licht, hoe donker het ook is.

Ik kijk uit naar haar volgende boek.

Op golven van hoop, Amanda Dykes; uitg. Van Wijnen; 366 blz.; € 19,95