Het was vorige week maandag een sombere dag voor ECT. Op de terreinen van het grootste containeroverslagbedrijf van de Rotterdamse haven -het concern verwerkt driekwart van alle containers in de Rotterdamse haven- is het normaal altijd druk. De klok rond zijn er ten minste 300 mensen aan het werk, zeven dagen per week, 365 dagen per jaar. Vorige week maandag was er zo goed als niemand te bekennen.

Twintig schepen lagen klaar voor afhandeling, maar er kon er niet één worden gelost omdat bijna alle havenwerkers het hadden laten afweten. Er was wel een aantal werkwilligen aanwezig, maar dat waren er te weinig om die dag de normale productie te halen.

Het bedrijf is zwaar gedupeerd, zegt Gelderland. „Omdat wij in ploegendiensten werken, hebben we hier eigenlijk drie stakingsdagen gehad. Een 24-uursstaking betekent voor ons dat er drie diensten van acht uur uitvallen. Het duurt een week voordat de achterstand van één dag ingehaald is.”

Dat zijn medewerkers gefrustreerd zijn over de kabinetsplannen, begrijpt Gelderland wel. Daar ligt zijn moeite met de staking niet. „Het gaat om een belangrijk issue. Het werk in de haven, en ook bij ECT, is relatief zwaar. Ik begrijp best dat het geen leuk vooruitzicht is voor onze mensen om langer door te moeten werken. De zorgen van de medewerkers kan ik volgen, maar de manier waarop uiting wordt gegeven aan de onvrede over de kabinetsplannen is onjuist. Een staking is simpelweg niet het juiste middel. Politieke zaken horen thuis in het stemlokaal.”

Bovendien vindt Gelderland dat de haven van Rotterdam door de 24-uurstaking onevenredig zwaar is getroffen. „Het openbaar vervoer in de stad ging plat van elf uur ’s morgens tot vier uur ’s middags. Het is onbegrijpelijk dat de vakbonden bij de havenbedrijven niet dezelfde tijden hebben gehanteerd. Omdat wij in ploegen werken, hadden genoeg medewerkers door middel van bijvoorbeeld een manifestatie van een paar uur buiten hun eigen werktijd uiting kunnen geven aan hun ongenoegen. Dat was beter te begrijpen geweest.”

Gelderland ontkent niet het recht op staking dat medewerkers hebben. „Het kan het laatste middel zijn om onvrede te uiten over bijvoorbeeld arbeidsvoorwaarden die in een CAO zijn vastgelegd. Dat zijn zaken tussen werkgever en werknemer.” Dergelijke stakingen heeft hij -„helaas”- ook meegemaakt in zijn carrière. „Bij CAO-onderhandelingen kon ik er soms begrip voor opbrengen. Stakingen die daarop volgden waren niet altijd geheel ten onrechte. Het resultaat was dat werkgever en werknemer dichter bij elkaar kwamen. Dat is nu echter niet aan de orde.”

Niet eerder maakte hij een staking mee om een reden die buiten de invloedssfeer lag van de directie. De onvrede over de gang van zaken heeft het management ook naar zijn medewerkers gecommuniceerd. „In de kantine hebben we daar over gepraat. De lijntjes zijn hier kort.” Of hij namens de medewerkers het ongenoegen over de pensioenplannen kenbaar maakt aan Den Haag? „Ik heb niet de illusie dat de regering haar beleid omgooit op gezag van de directie van een middelgroot bedrijf met 1900 medewerkers. Dit zijn zaken die in het politieke circuit geregeld worden. Daar zitten uiteindelijk de mensen die de koek verdelen.”

Morgen is de grote demonstratie van de vakbonden. Dit is het derde deel in een serie van vier artikelen met uiteenlopende meningen over actie voeren. Morgen het slot.