Soms is een rij onvermijdelijk, maar in veel gevallen lijken ze het erom te doen. De bureaucratische grondbeginselen kennen ze hier allemaal en iedereen hanteert ze ook om op papier toch eenvoudige processen te vertragen. En dus rijen te veroorzaken.

Bij de slager, bij overheidsinstanties, bij de dokter, bij de bank of bij de kassa in de supermarkt: overal zijn lange rijen.

Het ergste is echter het wachten bij het Centraal Bureau voor Burgerzaken, zeg maar de Surinaamse variant van de Nederlandse Burgerlijke Stand. Voor een simpel uittreksel ben je al snel een paar uur kwijt, als je het al dezelfde dag meekrijgt. Zo niet, dan sta je dus twee keer in de rij.

Het is hier in Suriname zo onoverzichtelijk, dat je vaak zelfs maar moet hopen dat je in de goede rij staat, want niets is met borden aangegeven.

Specialisten in ziekenhuizen kunnen er ook wat van, zo is mijn ervaring. Als je voor negen uur een afspraak hebt, kan het gerust zijn dat je uren moet wachten en pas om twee uur wordt geholpen. Wat dan het nut is van een afspraak om negen uur, is mij een raadsel.

Voor bezoeken aan artsen kan ik helaas mijn vrouw niet in mijn plaats sturen, maar naar andere plekken waar we heen moeten en waar we lang in de rij moeten staan, gaat ze met liefde heen. Zij heeft bovenmenselijk geduld en ze heeft het wachten in rijen tot een ware kunst verheven.

Ze is Surinaamse en heeft daarom het vermogen om te wachten waarschijnlijk in haar genen. Ze klaagt natuurlijk wel vaak dat het allemaal zo traag gaat, en vraagt zich ook af of het niet sneller kan, maar is na afloop trots op zichzelf dat ze die rijen toch heeft overleefd. Maar ik vermoed dat ze het stiekem wel leuk vindt.

En nu, terwijl de Covid-19-ramp zich ook in dit land voltrekt, zijn door alle maatregelen die zijn getroffen de rijen alleen maar langer geworden. Er zijn zelfs rijen ontstaan die er eerder nooit waren.

Ik wilde laatst ook eens ervaren hoe dat er aan toe gaat. De jaarlijkse uitbetaling van de kinderbijslag leek mij daarvoor een uitstekend moment. Ik had mij daar vorig jaar al over verbaasd en die verbazing in lokale media gedeeld.

Tot mijn verbazing trok de verantwoordelijk minister zich dit kennelijk aan en zei dat het uren achtereen wachten in de zon mensonterend was en absoluut niet meer kon. Mensen moesten hun bankrekeningnummer opgeven, dan zou het geld voortaan worden overgemaakt!

Mijn vrouw ging weken daarna weer uren in de rij staan om ons bankrekeningnummer door te geven, met de gedachte dat de kinderbijslag-rijen tot het verleden zouden behoren.

Maar wie schetst onze verbazing dat we het ook dit jaar weer cash moesten ophalen? Het plan van de minister was gesneuveld omdat maar 30 procent van de ouders de moeite had genomen een rekeningnummer door te geven.

En dus stonden we weer een halve dag in de rij. Met dit verschil dat we na de drukte voor de poort keurig op het terrein mochten gaan zitten wachten, op een veilige corona-afstand van anderen.