Honderden reacties op één vacature; hoe onderscheid je jezelf dan nog van de grijze massa, vraagt Elisa van Dam (22) uit Amsterdam zich hardop af. Omdat ze haar masteropleiding Conflict studies & human rights aan de Universiteit van Utrecht in augustus hoopt af te ronden, begon ze al in april met haar zoektocht naar een passende baan.

Van Dam weet goed wat ze wil. „Ik solliciteer op functies waar ik impact kan maken. Ik wil echt iets voor anderen kunnen betekenen. Het liefst zou ik aan de slag gaan bij een maatschappelijke organisatie of bij een andere organisatie zonder winstoogmerk.”

In een map bewaart Van Dam keurig haar sollicitaties. Ze telt ze na. In totaal heeft ze tien keer gesolliciteerd. Dat lijkt niet veel, maar het zijn vooral de antwoorden waardoor de moed haar vaak in de schoenen zakt. „Op een sollicitatie kreeg ik als reactie dat er 645 mensen hadden gesolliciteerd. Honderden reacties op een vacature is heel normaal.”

Daarbij heeft Van Dam te maken met het feit dat de coronacrisis een zware stempel drukt op de arbeidsmarkt. Tijdens haar studie liep ze stage bij een christelijke noodhulporganisatie. Ze functioneerde goed. „Er zou een nieuwe functie worden gecreëerd waarop ik kon solliciteren. Maar toen kwam corona, dus moest er worden bezuinigd. De baan die in de maak was, ging niet meer door.”

Veel van haar studievrienden kiezen ervoor om een extra studie te doen om hun kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Maar dat is voor Van Dam geen optie. „Ik heb vijf jaar gestudeerd. Ik val onder het leenstelsel. Hoe langer ik moet lenen, hoe hoger mijn schuld wordt. Mijn generatie heeft de pech dat het in crisistijd afstudeert en ook nog eens opgezadeld zit met een forse studieschuld. Maar los daarvan, ik ben nu gewoon klaar voor de volgende stap: werken.”

Dus zit er niet veel anders op dan solliciteren. En dat is lastig, vindt Van Dam. „Ik heb het idee dat er alleen naar mijn cv wordt gekeken, en niet naar mijn motivatie. Zo krijg ik dus niet de kans om echt te laten zien wie ik ben en wat ik kan. Dat is soms best wel frustrerend.”

Gelukkig kan Van Dam als overbrugging nog altijd tijdelijk in de groothandel van haar vader aan de slag. „Ondanks de coronacrisis is het bij hem behoorlijk druk. Mocht ik eind juli nog geen werk hebben, dan kan ik daar beginnen. Ondertussen blijf ik natuurlijk wel doorgaan met solliciteren.”

Geen spijt

Jan-Willem Schneider (29) uit het Zuid-Hollandse Hendrik-Ido-Ambacht heeft deze maand zijn studie Taal- en Letterkunde Nederlands-Duits afgerond aan de universiteit van Antwerpen. Ook hij solliciteert al een aantal maanden. „Inmiddels heb ik zeker al dertig keer gesolliciteerd, maar tot nu toe heeft dat helaas geen resultaat opgeleverd.”

Schneider zoekt naar een baan als communicatiemedewerker, onderzoeker of vertaler. Lesgeven aan een hbo of universiteit lijkt hem ook wel wat. Zeker ten tijde van de crisis liggen de banen in deze sectoren niet voor het oprapen. Maar spijt van zijn studiekeuze heeft hij beslist niet. „Duitsland is van grote invloed op Nederland. Het is onze grootste handelspartner. Zeker na de Brexit. Een goede beheersing van de Duitse taal is daarom van groot belang.”

Ook Schneider heeft het gevoel dat zijn sollicitatiebrieven niet goed worden gelezen. „Soms vraag ik feedback op mijn sollicitaties. Vaak krijg ik geen reactie. Eén van de weinige reacties die ik wél kreeg, was van een recruiter. Die zei dat hij op zoek was naar een starter op de arbeidsmarkt. Toen ik daarop terugmailde dat ik dat juist ben, kreeg ik vervolgens niets meer te horen. Moet je überhaupt wel bij zo’n bedrijf willen werken, vraag ik me dan af.”

Daarom gooit hij het nu over een andere boeg. „Ik focus me nu minder op sollicitaties waarvoor ik een brief moet schrijven. Via vrienden en bekenden probeer ik nu met bedrijven in contact te komen.”

Optimistisch

Langer doorleren of bijscholing ziet Schneider niet zitten. „Ik heb al lang genoeg gestudeerd. Ik vraag me ook af of dat nog zou helpen. Daarbij hoor ik ook geluiden dat de economie weer aantrekt. Maar als er een tweede coronagolf komt, ben ik bang dat de economische gevolgen nog groter zullen zijn dan nu.”

Toch blijft Schneider optimistisch. „Voorlopig kan ik nog door met mijn bijbaantjes. Ik schrijf voor een plaatselijke krant en ik geef bijles. Daarbij heb ik nu in ieder geval meer tijd voor sociale contacten of voor een goede wandeling. Dat is ook belangrijk.”