Ik héb het een keer geprobeerd. In de zomer kamperen in Nederland. Maar die vakantie kan ik me nog goed heugen. Omdat toen al onze kookpannen nodig waren om regenwater op te vangen.

Die nacht leerde ik wel het ritme van de regen kennen. Dat was toen ik bezorgd naar het getik van druppels lag te luisteren. En gespitst was op verschil in ritme. Iedere kampeerder zal het beamen: regen die de tent in druppelt heeft een ander ritme dan druppels die buiten blijven.

Sinds die verregende zomer kamperen wij als gezin in Frankrijk, en dan zover mogelijk weg van de Nederlandse grens: in Zuid-Frankrijk, in een regio waar de kans op droogte 99 procent is.

Toch valt het me op dat ik in dat gortdroge uiterste zuiden van Frankrijk iets te vaak op Buienradar kijk en dan Nederland aanklik. Om te checken of het dáár soms regent. En om vast te stellen dat wij die 1200 kilometer niet voor niets hebben afgelegd omdat het in Nederland óók zomers droog blijkt.

Twee jaar geleden heb ik zelfs terugverlangd naar Nederland. Dat was toen er boven onze hoofden een heuse mistral was opgestoken en ’s nachts de geur van brandend bos de tent binnendrong. In plaats van op Buienradar lag ik daarna iedere nacht op de app van de Zuid-Franse brandweer te kijken…

Wat is erger: een brandlucht in je neus, of het geluid van regen in je oren? Akkoord, een van onze kinderen voelde ooit tijdens een hoosbui zijn luchtbedje veranderen in een opblaasboot. Maar dat was niks vergeleken met die nacht dat hij wakker werd van een brandlucht en in paniek onze tent binnensloop: hij wilde hier weg, want het vuur kwam eraan.

Sinds die keer weet ik het wel: brandlucht is erger.

Nog even en ik hoef geen keus meer te maken. Omdat we dan ’s zomers Zuid-Franse toestanden hebben in Nederland. Of een soort van.

Als het zover is, dan kunnen we zonder te veinzen ook ’s zomers het Wilhelmus zingen. Desnoods op het ritme van de regen.