„Ben jij dat mannetje van dat minne, linkse stukkie …?” Dit keer was het wel raak. Er was geen ontkomen aan. Het woordje ”links” bleef in mijn hoofd rondzingen. In de sferen waarin ik mij beweeg is ”links” bepaald niet een compliment. Behalve dat ik een lichte dominee ben, draag ik nu ook nog de last van links met me mee.

Ik zou aan bovengenoemd voorval niet meer gedacht hebben, ware het niet dat het gerenommeerde weekblad ”Ede Stad” mijn onbewuste of onderbewuste reactiveerde. Aanleiding was het schokkende nieuws dat Ede –dat zich graag stad noemt– niet zuinig is op zijn groen. Dat bange vermoeden had ik al langer, ondanks de voortdurende bezwering van het College dat men de meest denkbare groene gemeente is. De krant citeerde een raadslid dat een desastreuze afname van het aantal bomen signaleerde. Alleen al in ”de stad”. Ede gaat ook graag door voor jong en fris, misschien is dat de reden dat oude bomen vaak het veld moeten ruimen. Ik deel de verontrusting van het betreffende raadslid, maar constateerde tot mijn schrik dat ik daarmee in het kielzog van GroenLinks belandde. Dus toch een links mannetje …?

Daar komt nog bij mijn wantrouwen jegens biomassacentrales met hun uitstoot van schadelijke stoffen en onverzadigbare houthonger. Dat hout moet ergens vandaan komen. Van ver weg of van dichtbij. Ik heb het idee dat niet eerder zo veel en intensief gesnoeid en gezaagd werd in het groen –overal– als de laatste jaren. Ook in Ede, dat maar liefst drie van die mega houtkachels heeft staan, waarvan twee in of bij woonwijken. Op aandringen van D66, PVDA en Burgerbelangen worden de milieuregels nu aangescherpt.

Zou eerbied en zorg voor schepping en welzijn van mens en dier iets van linkse rakkers en lichte dominees zijn…? Ik hoop maar van niet.