Ondanks de gestaag vallende regen staan duizenden mensen langs de wegen van Borne op de kroonprins te wachten. Steevast gaat er een zucht door de rijen als hij in een flits voorbijloopt. „Dat was het dan.”

Zelfs moeders generen zich niet te juichen als zij de prins even, al is het maar met één vinger, kunnen aanraken. „Met mijn ene hand schudde ik zijn hand en met de andere maakte ik een foto”, jubelt een van hen tegen haar buurvrouw, terwijl ze een drietal kinderen om zich heen verzamelt.

De prins maakt bij zijn rondwandeling door het 20.000 inwoners tellende Borne een bezoek aan Kulturhus de Bijenkorf. „Ik vroeg me steeds af: Hoe komen ze toch aan zo’n naam voor een cultuurhuis”, zegt hij. Tijdens een rondleiding door het spiksplinternieuwe gebouw wordt het duidelijk waarom de nijvere beestjes zijn vernoemd. Tal van instellingen hebben er onderdak gevonden.

Na een bezoek aan onder meer muziekschool, bibliotheek en parkeergarage -alle in het Kulturhus- komt de prins met zijn gevolg in een afdeling waar allochtonen les krijgen in de Nederlandse taal. Belangstellend spreekt de prins met de vrouwen. Een Argentijnse schiet hem aan en zegt: „U moet maar goed Spaans leren”, waarop de prins antwoordt: „Ik heb een heel goede leermeester.” Zijn antwoord blijkt nog niet helemaal over te komen, want de vrouw meent dat prinses Amalia hem de Spaanse taal gaat bij brengen.

Enige paniek breekt uit als de deur van de parkeergarage op slot blijkt te zijn en het hoge bezoek niet meer op de begane grond van de Bijenkorf kan komen. Al snel duikt iemand met een sleutel op en kan de prins eindelijk naar het popelende en heftig vlaggende publiek buiten, dat in juichen uitbarst als de prins zich onder hen mengt.

In de zwaar gehavende wijk Roombeek in Enschede is het publiek minder massaal opgekomen. Daar geen oranje vlaggetjes en juichende mensen. Stil staat een groepje buurtbewoners te kijken als de prins bij de familie Mäkel naar binnen gaat. Twintig minuten brengt de prins door in het gloednieuwe huis van de door de vuurwerkramp getroffen familie.

De herinnering aan die ramp op 13 mei 2000 staat de Enschedeërs blijvend op het netvlies. „De meeste mensen willen hier niet aan herinnerd worden en blijven nu thuis”, zegt een buurvrouw. „Ik heb het er ook erg moeilijk mee. Alles komt weer naar boven.”

Jos Mäkel begrijpt de reacties van de buurtbewoners wel. „Er was ook nogal wat weerstand onder de bevolking. Mensen met een uitkering moesten hun schadevergoeding terugbetalen. Gelukkig is dat gisteravond in de gemeenteraadsvergadering veranderd. De prins bleek daarvan goed op de hoogte”, zegt hij.

„Het was een geweldige ervaring”, zucht Mäkels vrouw vol overtuiging. „Dit had ik niet graag willen missen.” Door de zenuwen sliep het echtpaar de voorgaande nacht nauwelijks. „Zulk bezoek krijg je ook niet elke dag. Ons zoontje -in de leeftijd van prinses Amalia- zat een hele tijd bij de kroonprins op schoot. Hij is een heel gewoon mens en zo vriendelijk.”

De toekomstige koning is zichtbaar onder de indruk als hij Roombeek verlaat. „Vierenhalf jaar geleden was ik hier in een totaal verwoeste wijk en nu wonen de eerste mensen er al weer. Het is geweldig om te zien hoe de bevolking dit zelf opbouwt. De bewoners hebben hiermee een voorbeeldfunctie vervuld. Zij hebben meegemaakt wat wij ons niet kunnen voorstellen. Dit is niet het oude Roombeek, maar het doet de mensen emotioneel veel dat ze nu zelf over de nieuwbouw kunnen meebeslissen.” Op de vraag of hij nog eens terugkomt, antwoordt de kroonprins breed lachend: „Altijd.”