De man, die mededirecteur was van het bureau, spiegelde zijn cliënten voor dat hij hun geld risicoloos kon beleggen. Omdat de meeste mensen al jaren samenwerkten met het accountantskantoor gaven ze in goed vertrouwen grote bedragen af.

Tussen 1996 en 1999 wist de verdachte, naar schatting, ongeveer 32 miljoen euro los te praten. Pas later bleek dat de verdachte op eigen houtje handelde, zonder dat het accountantskantoor daarvan afwist.

Het grootste gedeelte van het geld zagen de cliënten nooit meer terug. De bedragen verdwenen naar het buitenland, waar de verdachte investeerde in vastgoed en lappen grond.

In een geval gebruikte de man het geld om zijn eigen huis in Wateringen, ter waarde van bijna 500.000 euro, mee te financieren. Toen een van zijn cliënten een keer wilde zien waar zijn geld bleef, toonde de verdachte een vervalst bankafschrift. Daarmee werd de indruk gewekt dat de 1 miljoen euro die het slachtoffer had belegd nog keurig vaststond op een bankrekening.

De verdachte bekent dat hij de fout is ingegaan door het vervalste bankafschrift te tonen. Voor het overige beweert hij volkomen te goeder trouw te hebben gehandeld.

De rechtbank doet op 4 oktober uitspraak.