Hij twijfelde er geen moment aan of hij wel bij een coronapatiënt op bezoek zou moeten gaan, vertelt de predikant, die in deeltijd verbonden is aan de hersteld hervormde gemeente van IJsselstein. Al kreeg hij uit zijn omgeving wel vragen. „Ik dacht: Als ik nu al niets meer doe vanwege risico’s om een ziekte op te lopen, hoe zou dat dan moeten als er vervolging uitbreekt? En zolang je alle maatregelen in acht neemt en de beschermende middelen gebruikt, moet je het risico op besmetting ook niet overdrijven. Het lastige is dat je niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen een risico kunt zijn.”

Op zaterdag 14 maart werd officieel vastgesteld dat een gemeentelid besmet was met het coronavirus. Op woensdag was de gemeente vanwege biddag nog samengekomen. Omdat onbekend was of er meer besmettingen waren, gingen de diensten van de volgende zondag niet door.

Ds. Terreehorst mocht het gemeentelid een bezoek brengen op de corona-afdeling in het ziekenhuis te Nieuwegein. Daaraan gingen veel voorbereidingen vooraf. „Een verpleegkundige gaf me instructies. Ik moest een mondkap, een bril en handschoenen dragen. Het pak werd dichtgetapet.”

Zijn Bijbel mocht de predikant niet meenemen. Daar zou het virus op meegedragen kunnen worden. Gelukkig had het verplegend personeel een oplossing; de bladzijden met het Bijbelgedeelte dat de predikant wilde lezen, konden ter plekke worden gekopieerd. „Dat was slim bedacht.”

Wat hij op de afdeling zag, was een „onwerkelijk beeld. Het leek net een laboratorium, al het personeel liep in beschermende pakken, met mondkapjes en grote brillen. Maar het viel me op dat er wel rust heerste.”

Afgezien van de maatregelen verliep het ziekenbezoek niet anders dan andere bezoeken in het pastorale werk, stelt ds. Terreehorst. „Degene met wie ik sprak, had geen beschermende kleding aan. Hij was kortademig, maar wel in staat om een gesprek te voeren. Ik mocht naast hem zitten en zijn hand vasthouden. Dat is bijzonder, als je weet dat iemand gaat sterven.

Ontsmetten

Het ziekenbezoek duurde ongeveer een kwartier. De kopieën uit de Bijbel moest ds. Terreehorst achterlaten. Een verpleegkundige legde hem uit in welke volgorde hij het pak moest uittrekken. „Telkens als ik iets afdeed of uittrok, moest ik mijn handen ontsmetten. Toen dat gebeurd was, kon ik gewoon weer naar huis.”

Ds. Terreehorst bezocht ook een gemeentelid in een verpleeghuis. „Bij diegene was het virus niet officieel vastgesteld, maar hij had alle symptomen.” Eerst kon de predikant er niet op bezoek, vanwege een tekort aan beschermend materiaal. „Een pastor werd in dit verpleeghuis gezien als iemand van het zorgpersoneel. Toen er voldoende pakken waren, mocht ik alsnog op bezoek.”

De predikant vindt het belangrijk dat dit pastorale werk doorgang kan vinden. „Ieder verpleeg- of ziekenhuis voert een eigen beleid. Een goede afstemming met personeel en familie is daarom van belang. Maar als de middelen er zijn en de mogelijkheid geboden wordt, zou mijn advies aan pastorale werkers zijn: ga vooral naar deze mensen toe. Het is van meerwaarde wanneer een predikant aanwezig kan zijn bij iemand die gaat sterven. Juist op zo’n kwetsbaar moment wil je er zijn met het Woord.”

Rouwdiensten

Beide gemeenteleden zijn inmiddels overleden. Ds. Terreehorst leidde de rouwdiensten. „Er mochten maar dertig mensen aanwezig zijn en ook dat is heel onwerkelijk. Daar komt bij dat sommige familieleden geen afscheid hebben kunnen nemen.”

Het is volgens de predikant goed dat gemeenteleden rouwdiensten op afstand kunnen meeluisteren. „Als de gemeente na verloop van tijd weer mag samenkomen, zullen er lege plaatsen zijn. De gemeente heeft dan leden verloren. Het is goed om ook nu al mee te leven met rouwdragende families en dit soort momenten –zij het op afstand– mee te maken.”

serie kerk in coronatijd

In een serie van zeven artikelen wordt stilgestaan bij de gevolgen van het coronavirus voor het kerkelijk leven. Deel 7: de predikant.