Een nieuwe analyse schat de hoeveelheid op 7,3 miljoen ton per jaar, tegenover 20 miljoen ton in 1996. De VN-organisatie weet echter nog niet of de daling goed of slecht nieuws is.

Een eerste mogelijke verklaring is dat heel wat landen maatregelen hebben ingevoerd ter beperking van de hoeveelheid bijvangst die bij de visvangst op commercieel interessante soorten naar boven wordt gehaald. Daardoor zijn de boten en hun netten nu technisch beter geschikt om enkel de gewenste vis naar boven te halen.

Maar het kan ook dat de vissers minder kieskeurig zijn geworden, en dat zou minder goed nieuws zijn. Mogelijk gooien ze minder overboord omdat de klassieke vissoorten zoals kabeljauw steeds zeldzamer worden. De FAO stelt immers vast dat ondanks de daling van het aantal weggegooide vissen de totale hoeveelheid vis die aan land wordt gebracht ongeveer gelijk blijft.

„Waarschijnlijk is het een combinatie van beide factoren”, zegt het Visserijdepartement van de FAO. Ze merkt nog op dat de controle en de berichtgeving van de lidstaten over de samenstelling en verwerking van de vangsten soms te wensen overlaat, waardoor het moeilijker is conclusies te trekken.

Visserijexperts bespraken begin september op het FAO-hoofdkwartier in Rome maatregelen om ook de controles in de havens uit te breiden. De FAO schat immers dat door illegale visserij het vangstquotum van sommige vissoorten tot drie keer overschreden wordt.

De FAO werkt aan een model voor havencontroles en wil ontwikkelingslanden helpen deze standaarden gemeenschappelijk in te voeren. De bedoeling is dat landen in een bepaalde regio gaan samenwerken om illegale visserschepen te verhinderen hun vangsten aan wal te brengen of zich te bevoorraden.

Een mogelijke maatregel is een verplicht radiocontact waarin elk schip dat een haven nadert zich identificeert en melding maakt van zijn lading en onlangs uitgevoerde activiteiten. Aan de wal moeten willekeurige inspecties ervoor zorgen dat de booswichten hun lading niet kwijtraken.