Tijdens de uitvoerige preek van voorganger dr. Clive Chin over 1 Korinthe 1:10-17 is het stil. „Christenen maken in de gemeente soms grote problemen van ondergeschikte punten”, zo klinkt het in de zondagochtenddienst.

Naast Chineestalige, Duitstalige en Indonesische diensten zijn er in dit oude door Schotten gebouwde kerkgebouw elke zondag ook twee diensten voor de Engelstalige gemeente: om tien uur en om zes uur. Bij binnenkomst krijgen kerkgangers een kleurige liturgie met daarin een bijlage vol informatie over de gemeente, een toelichting op de eerste brief van Paulus aan de Korinthiërs en een velletje met vragen aan de hand van de preek, met ruimte voor aantekeningen. Op het voorblad staat de missie van deze gemeente: ”Christus kennen en Hem bekendmaken”, naar het zendingsgebod uit Mattheüs 18:19. Ook staat daar het motto voor het jaar 2020 op: ”Bouwen aan gemeenschap”. De gemeente, zo lezen we, ziet de Bijbel als het onfeilbare Woord van God en benadrukt de internationale breedte van Gods beroep op mensen van alle etnische en economische achtergronden.

In 1819 stichtte de Britse staatsman Stamford Raffles de vrijhandelshaven Singapore. Dat trok zeelieden, soldaten en pioniers uit vooral Schotland. Calvinisten onder hen stichtten er midden achttiende eeuw een presbyteriaanse gemeente. Toen Singapore als Britse kolonie groeide, ontstond behoefte aan een grotere kerk. Dat resulteerde in 1878 in een fraai gebouw op een centrale locatie in wat nu de duurste straat van Singapore is. De eerste honderd jaar telde de gemeente vooral leden van Britse afkomst. Het was ons kent ons en men hield zelfs inzamelingsacties voor de arme inwoners van Londen. De Tweede Wereldoorlog bracht de gemeente een grote slag toe; veel mannen werden vanuit Londen onder de wapenen geroepen. Later verbood de Japanse bezetter alle kerkelijke samenkomsten. Uiteindelijk kwamen veel leden om door oorlogshandelingen of in Japanse gevangenschap. In de hal van de kerk getuigen diverse plaquettes van de oorlogsslachtoffers uit de gemeente.

Stormachtige groei

Na de Tweede Wereldoorlog maakte de intussen zelfstandig geworden stadstaat een stormachtige groei door. Ook de ORPC groeide en verschoot geleidelijk van kleur. Rond 1970 was al meer dan de helft van de leden van Chinese afkomst. Ook de Duitse protestanten in Singapore associeerden zich met de ORPC en er ontstond een Indonesische deelgemeente. Er werden zelfs enige tijd diensten in het Nederlands belegd. Vanaf 1980 begonnen de eerste samenkomsten in het Chinees (Mandarijn).

Er veranderde meer: men zette sterk in op activiteiten voor kinderen en oudere jeugd in eigen diensten. Kledingvoorschriften werden losgelaten. Wat onveranderd bleef, was de grondslag: de Bijbel zoals verwoord in de Westminster Confessie. Schotse volgelingen van de calvinistische kerkhervormer John Knox maar ook Nederlandse gereformeerden drukten een stempel op deze Britse belijdenis uit de zeventiende eeuw, blijkens overeenkomsten met de Dordtse Leerregels uit 1618-1619. Het spreekt mensen in Singapore aan, want intussen functioneren er al diverse andere presbyteriaanse gemeenten naast de ‘moederkerk’ aan Orchard Road.

Dorpskerk

Bij de ingang worden bezoekers van de Engelstalige dienst vriendelijk welkom geheten. In de hal met marmeren vloer staat een fraai Aziatisch kunstwerk met kwastjes.Aan de buitenkant lijkt het bedehuis meer een dorpskerk, maar binnen verrast de grote kerkzaal. Voor in de diverse malen uitgebouwde kerk bevindt zich een groot orgelfront, er is ruimte voor een koor en videoschermen maken de dienst ook in de zijvleugels goed zichtbaar. Op een enkeling na zijn de kerkleden allemaal van Chinese afkomst, de etnische groep die ook de meerderheid van de bevolking van Singapore vormt.

Ds. Chin begint zijn preek met een directe vraag: „Bent u een geheiligd christen?” Gevolgd door: „Of is dit een retorische vraag, gemeente?” Daarna loopt hij de mogelijke antwoorden langs. „Ja? Nee? Een beetje?” De predikant legt uit dat geheiligd zijn een proces is. „Luther zei het al: Ik ben een heilige en ik ben tegelijk ook een zondaar.” En dan de lijn naar de tekst: „Ook Paulus stelt retorische vragen aan de Korinthiërs, die sterk verdeeld zijn. De apostel roept op te focussen op de kern van het geloof, om eensgezind te zijn en scheuringen te voorkomen.”

Ds. Chin: „Die oproep geldt ook voor onze gemeente van duizend zielen. Ook bij ons zijn er kampen en richtingen, maar houd voor ogen waar het in het Evangelie om gaat en focus niet op ondergeschikte punten. Het gaat niet om onze eigen voorkeuren of onze eigen agenda. Hoe zouden wij dan nog mensen trekken tot het geloof in Christus? Het gaat om eenheid in Christus, Hem kennen en bekendmaken.”

Cambodja

Dr. Clive Chin, de seniorpredikant van de Engelstalige gemeente, werd geboren in Hongkong en verhuisde op tienjarige leeftijd met zijn ouders naar de VS. Hij promoveerde zowel in de theologie als in interculturele studies en was jaren docent en hoogleraar aan verschillende universiteiten. Behalve voor de Woordverkondiging is hij verantwoordelijk voor het pastoraat, de „geestelijke groei” van de gemeente en de vertegenwoordiging binnen de Presbyteriaanse Kerk. Hij geeft leiding aan een viertal pastoraal medewerkers. Er is actief zending en evangelisatie en het diaconaat is niet meer voor de arme kinderen van Londen, maar voor de noden in Cambodja.

De orde van dienst in de ORPC is vergelijkbaar met die van veel protestantse kerken in Nederland. De liederen stammen uit de Engelse traditie, op prachtige wijze zingt het koor het Onze Vader en de gemeente gaat staan als de Apostolische Geloofsbelijdenis wordt uitgesproken. Als de dienst is afgelopen staan buiten alweer kerkgangers klaar voor de volgende dienst in het Chinees. In het enorme bijgebouw naast de kerk drommen de kerkgangers na afloop samen voor een gemeenschappelijke kop koffie. Speciale vrijwilligers ontfermen zich belangstellend over gasten in de dienst en zorgen voor veel lekkers bij de koffie zodat het hun aan niets ontbreekt. Daarna nemen veel leden plaats voor een gezamenlijke nabespreking van de preek. Vandaag liet deze kerk zien wat al op de liturgie stond: ”Christus kennen en hem bekendmaken”. En zelfs de koffie na afloop en de nabesprekingen bewijzen het ”bouwen aan gemeenschap”.