„Die ook Zijn eigen Zoon niet gespaard heeft, maar heeft Hem voor ons allen overgegeven, hoe zal Hij ons ook met Hem niet alle dingen schenken?”

Het doel van God was om in de gave van Zijn eigen Zoon een deur voor alle weldaden voor ons te openen. Toen God Zijn eigen Zoon niet spaarde, was dit Zijn doel. Als u de gedachten van Zijn hart kon lezen, dan zouden die voor u de volgende taal spreken: „Nu zal ik de gramschap van Mijn toorn over Christus doen gaan en de volheid van Zijn liefde aan de gelovigen openbaren.” Hij zal de smarten en pijnigingen doorstaan en zij zullen ervan verlost worden en rust hebben. Hij zal de striemen dragen en zij zullen door de balsem die eruit vloeit, genezen worden. Hij zal veroordeeld en zij zullen gerechtvaardigd worden. Voor Hem is de smaadheid en schande; zij ontvangen eer en heerlijkheid. Voor Hem is de vloek en zij ontvangen de zegeningen. Hij gaat in de dood en zij ontvangen het leven. Hij smaakt edik en gal en zij smaken de honing. Hij zal kermen en zij zullen juichen. Hij zal treuren en zij zullen zich verheugen. Zijn hart zal enige tijd bezwaard zijn, opdat het hunne voor eeuwig licht en vrolijk zal zijn. Hij zal verlaten worden, opdat zij nimmermeer verlaten zullen worden. Uit Zijn grootste ellenden zullen voor hen de liefelijkste vertroostingen voortkomen. O genade, genade, die het scherpste verstand en de taal der engelen te boven gaat! Amen.

John Flavel, predikant te Dartmouth

(”Gods onbegrijpelijke liefde”, 1664)