Weduwe Frost (82) oogt fragiel. Samen met haar dochter Caroline woont ze in een typisch Engelse cottage. Die betrok ze nadat haar man in 1993 op 81-jarige leeftijd overleed. De jonge John Frost kijkt vanaf een schilderij neer op de honden, die keffend de bezoeker begroeten.

Jane Frost is momenteel in Nederland om woensdagavond de John Frostbrug in Arnhem te heropenen. Deze is ter gelegenheid van de opening overgeschilderd in de kleuren van de Engelse Airborne Divisie, militairgroen en rood, en zal deze kleuren ook houden. Mevrouw Frost heropent de brug door eroverheen te lopen samen met Bill Fulton. Hij is de laatste nog levende veteraan die samen met de toenmalige luitenant-kolonel Frost vocht bij de brug in Arnhem.

Deze brug was het sluitstuk van de operatie Market Garden, waarmee de geallieerde strijdkrachten in één keer voor de winter van 1944 wilden doorstoten naar Duitsland, om zo de oorlog te beëindigen. Frosts eenheid was de enige die was doorgedrongen tot de Arnhemse brug. Hij vocht daar vier dagen zonder hoegenaamd enige ondersteuning.

De operatie Market Garden mislukte. De 1e Engelse Airborne Divisie en de 1e Onafhankelijke Poolse Airborne Brigade werden zo goed als vernietigd.

Weduwe Frost heeft niet de spanning meegemaakt die veel echtgenotes en verloofdes in de oorlog meemaakten: de spanning of de geliefde zal terugkomen. „We zijn na de oorlog getrouwd.” Des te groter is de betrokkenheid met de veldslagen die haar man voerde. Ze somt op: „Noord-Afrika, Sicilië, Italië.”

Maar ook Arnhem. „We zijn vaak op pelgrimage geweest.” Dat zijn de jaarlijkse herdenkingen die het Airborne Forces Security Fund houdt in samenwerking met Nederlandse instanties, zoals de gemeente Arnhem en het Airborne Museum in Oosterbeek.

„Gewoonlijk gingen we eens in de drie, vier jaar. Ik ben bij de vijftigste herdenking geweest, tien jaar geleden. Daarna nog een of twee keer. Het is erg leuk om de andere veteranen te zien. We zijn vrienden van elkaar geworden. We schrijven elkaar vaak. Elkaar ontmoeten wordt steeds minder, want we worden ouder, weet je.”

Ze vindt het herdenken van onder meer de Slag om Arnhem belangrijk. „Het waren bijzondere soldaten. Mijn man sprak vaak over al die mannen die hij in deze slag verloor, nota bene zijn hele bataljon. Het liet hem niet los. Hij was altijd bezig de veldslag opnieuw te vechten. Het was een ramp met bijna niets als resultaat.”

Des te bezorgder is de soldatenweduwe over de kennis van de Engelse jeugd. „De jongeren weten niet wat er gaande is. Ik vertelde mijn arts, toch een intellectueel, dat ik naar Arnhem ging. Hij wist niet eens wat daar was gebeurd én hij was er ook niet in geïnteresseerd. Ik was geschokt.”

Dochter Caroline verklaart deze kennislacune uit de gebrekkige opleiding in geschiedenis tijdens het Engelse schoolcurriculum. „Tegen de tijd dat de veel leerlingen van school gaan, op 15- of 16-jarige leeftijd, hebben ze nog niets over de moderne geschiedenis gehoord. Dat gebeurt alleen op hogere niveaus.”

Weduwe Frost denkt dat het in Nederland anders is. „Holland werd bezet. Daardoor is deze slag in jullie beleving veel belangrijker.”