„In Oldebroek gaat ’t wekelijks doorgeef-feest van #coronavirusNederland gewoon door.” Het twitterbericht ging vergezeld van een foto van de dorpskerk van de Veluwse plaats. De boodschap ervan was duidelijk. Het was een reactie onder een krantenkop van donderdag die ook niet mis te verstaan was: „Gemeenten in de Biblebelt lijken uit te groeien tot coronabrandhaarden omdat kerkdiensten met minder dan 30 personen nog steeds zijn toegestaan.”

Het was het zoveelste nieuwsbericht van deze strekking. Het regende dan ook digitale laster, zoals deze: „Biblebelt verziekt de boel.” In de buurt van een kerk had iemand een A4’tje op de voordeur geplakt met een boodschap aan de kerkgangers: „Heb uw naasten lief.”

Moeten christenen zich wat aantrekken van een negatief imago? Niet per se, want de boodschap van het Evangelie schuurt altijd en Gods Woord roept per definitie weerstand op. Maar in deze weken van coronacrisis is zo’n beeldvorming wel degelijk ongewenst.

Dat christenen onder een vergrootglas liggen in tijden van crisis, is niet nieuw. Al in de tweede eeuw na Christus werden zij beschuldigd van incest en kinderoffers. Uit de bekende brief aan Diognetus blijkt echter dat zij zich, ondanks de vervolging, onderscheidden door naastenliefde. „Zij worden bespot en ze zegenen. Ze worden beledigd en bewijzen eer aan diegenen die hen beledigen.”

Hoe kunnen christenen zich wapenen tegen onjuiste en onheuse beelden? In elk geval niet door toch maar de randen van de mogelijkheden op te zoeken en nog met dertig personen samen te komen.

CU-leider Gert-Jan Segers zei vrijdag terecht tegen nieuwssite CIP: „We moeten bekend staan om naastenliefde en om verantwoordelijkheid, niet om deze discussie.” Het zou betreurenswaardig, ja beschamend zijn, als christenen later te boek staan als de groep die ruziede over de kerkgang.

Daarom mag er te midden van alle negatieve signalen ook oog zijn voor enkele hoopgevende initiatieven. Een brede groep christelijke organisaties sloeg de handen ineen en vormde het platform nietalleen.nl. Een van de oprichters wees zijn medechristenen op de plicht om de handen niet alleen te vouwen maar ze ook uit te strekken naar de naaste die geraakt wordt door de crisis. Laten kerken nu geen burchten zijn maar bronnen. Diaconaat betekent dienen. Kerken zijn nu nauwelijks zichtbaar maar kunnen hun leden stimuleren om in hun directe omgeving de handen uit de mouwen te steken, ook richting niet-christenen. Ze kunnen nu uitreiken op materieel gebied en hopelijk daarna ook op geestelijk gebied. De nood ligt voor het oprapen. Juist de Stille Week leent zich daarvoor: de week waarin het lijden wordt herdacht van Hem Die kwam om te dienen.