Zelden heb ik me zo verloren gevoeld als daar in die supermarkt met m’n kleine mandje tussen al die volle karren. Nietsvermoedend ben ik naar de winkel getogen voor een paar dagelijkse boodschappen. In de winkel gonst het van opwinding. Ik schenk er eerst geen aandacht aan, vul m’n mandje en loop naar de kassa. Daar is het spits. Allemaal karren met een kop erop. Rijen mensen die niet zelden wat schichtig om zich heen kijken. „O, natuurlijk, corona”, mompel ik.

Lees ook

Column (Wim van Egdom): Hamsteren