Dat meldt Open Doors in het ”Gender specific religious persecution report 2020”, waarin de organisatie verschillen in geloofsvervolging van mannen en vrouwen in kaart brengt.

Het rapport is een vervolg op de jaarlijks gepubliceerde Ranglijst Christenvervolging van Open Doors. Op deze ranglijst staan vijftig landen waar geloofsvervolging het hevigst is. In de meeste van die landen (84 procent) worden christelijke vrouwen doelgericht gestraft door middel van uitsluiting, seksueel geweld, gedwongen huwelijken of zelfs verkrachting, blijkt uit het nieuwe Gender report.

Zelfs wanneer de situatie moeilijk is voor alle leden van een bepaalde christelijke gemeenschap, is de situatie van vrouwen vaak erger vanwege hun aanvullende genderspecifieke kwetsbaarheden.

De samenstellers van het rapport signaleren dat er voor christelijke vrouwen circa dertig knelpunten (”pressure points”) zijn, meer dan voor mannelijke gelovigen. Mannen lijden omwille van hun geloof vooral onder fysiek geweld. In het bijzonder kerkleiders zijn kwetsbaar voor lichamelijk geweld.

Verder wordt mannen het geloven moeilijk gemaakt door ontslag, het opleggen van extra belastingen of tegenwerking bij het zoeken naar een baan. Niet zelden zetten autoriteiten christelijke mannen vanwege hun geloofsovertuiging achter de tralies.

Levende dood

Volgens Helene Fisher, een van de auteurs van het Gender report, ondergaan vooral vrouwelijke slachtoffers een „onbeschrijfelijke mentale en fysieke mishandeling. In sommige gevallen zitten ze tegen hun wil vast in een huwelijk. En al zouden ze ontsnappen aan die terreur, dan zullen afwijzing en schaamte hen een leven lang achtervolgen.”

Fisher wijst erop dat afwijzing ook binnen christelijke gemeenschappen voorkomt, veelal door schaamte en gebrek aan kennis. Gevolg is dat de vrouw geen volwaardig lid is van de familie, geen eigen gezin kan stichten en buiten haar kerk of gemeenschap gehouden wordt.” Zij leidt een leven zonder toekomst.

Seksueel geweld heeft vaak plaats buiten het huwelijk, aldus het Gender report. Die bestraffing kan voor vrouwen uitlopen op een ongewenst huwelijk, vaak met de dader zelf. Ook is er soms sprake van verkrachting of aanranding. Het onderzoeksrapport spreekt in dit verband van een levenslang isolement, „een soort onzichtbare levende dood.” In veel landen laat de schaamtecultuur niet toe dat een verkrachte vrouw hulp krijgt van familie of de leefgemeenschap. Dat daarmee de gemeenschap ontwricht raakt, is een doelbewuste strategie van de daders.

Voor christelijke vrouwen die in hun omgeving als enige geloven, is de huiselijke sfeer geen plek waar zij kunnen schuilen voor vervolging, maar veel meer een verborgen locatie voor de familie om geweld tegen haar te gebruiken om haar religiekeuze te corrigeren. Open Doors brengt het rapport naar buiten in de week vóór Internationale Vrouwendag, aanstaande zondag.

Baby van een verkrachter

De Nigeriaanse Charity is nog maar net bevallen als ze wordt meegenomen door terreurorganisatie Boko Haram. Een gedwongen huwelijk volgt. Charity’s ‘nieuwe’ man gaat hardhandig met haar om. Hij verkracht en intimideert haar. Na twee en een half jaar raakt ze zwanger en bevalt ze van een dochter, Rahila. Na een bevrijdingsactie van het leger keert ze terug naar huis. Haar eigen man verdraagt de schaamte van een buitenechtelijk kind niet en zet het geweld voort. Een traumatraining van Open Doors helpt het echtpaar. Charity: „Ik wil de Heere God danken dat mijn man verandert. Hij begint van Rahila te houden en tilt haar zelfs op.”