Deze week stond in het teken van bezinning en van terugblikken. Wandelend door het bos werd even stilgestaan bij het voorbije jaar en nagedacht over de nabije toekomst.

Met het tot de verbeelding sprekende jaartal 2020 vangt een nieuw decennium aan dat nieuwe mogelijkheden biedt en tegelijk ook weer nieuwe onzekerheden met zich mee zal brengen. Sommige mensen zullen op de valreep nog geswitcht zijn van zorgverzekeraar of energieleverancier om de komende maanden weer wat te besparen.

Zelf begin ik aan dit decennium met een schone lei. Eind 2008 deed ik een eerste extra storting in mijn hypotheek en nu ben ik nog slechts twee maandbetalingen verwijderd van een schuldenvrij bestaan.

Besparen

Het afgelopen decennium stond voor ons gezin in het teken van besparen en van keuzes maken. Ruim voordat het woord ‘minimalisme’ mode werd, keken wij of het niet een maatje kleiner kon of een tandje minder. Doel was om ruim voor mijn pensioenleeftijd korte metten te maken met de hypotheek.

Precies tien jaar voor mijn AOW-datum kan ik de akte laten doorhalen bij de notaris. Dat is een mooi resultaat, al zit de echte winst verborgen in al die onverwachte neveneffecten van deze nieuwe levensstijl. Zo hoef je maar één zomer thuis te blijven om te beseffen dat ‘op vakantie gaan’ slechts een door mensen bedacht concept is dat gaandeweg steeds meer trekken begint te vertonen van een statussymbool.

Advocaat

Toen wij besloten extra te gaan aflossen, was dat nog zo ongebruikelijk dat ik naar elke verjaardag eigenlijk een advocaat had moeten meenemen om mijn standpunt te verdedigen. Een nog veel beter advies zou zijn om het in alle stilte te doen, zonder er enige ruchtbaarheid aan te geven. Als schrijver en columnist ontkom je niet aan een zekere mate van openhartigheid, maar ieder ander kan beter voor zich houden dat hij versneld aan het aflossen is, zeker wanneer het einde bijna in zicht is.

Al die jaren waarin wij fanatiek aan het aflossen waren, konden mensen uit onze naaste omgeving zich troosten met de gedachte dat we daarvoor heel veel offers moesten brengen. Al die jaren was ik in hemdsmouwen hout aan het hakken voor die ene barre winter, terwijl zij zich warmden aan het vuur en hoofdschuddend uit het raam keken.

Zonder het te beseffen maakte ik deel uit van een moralistische vertelling waarin een krekel en een mier elk hun eigen weg volgen. Aan het begin van het afgelopen decennium stuitten we op onbegrip en meewarige blikken, alsof we blootsvoets aan een barre tocht waren begonnen.

Nu het einde in zicht is en we nog slechts een paar stappen verwijderd zijn van de eindstreep, treedt er automatisch een verwijdering op en liggen afgunst en jaloezie op de loer. Je kunt dus niet de balans opmaken, zonder daarbij ook rekening te houden met de emotionele boekhouding en vast te stellen dat scheefgroei vanzelf leidt tot scheve gezichten.

De auteur is publicist. Reageren? hormann@refdag.nl