”Ik wacht ook al zolang op 5%!”, luidt de tekst op een levensgroot geraamte bij de ingang van het Amersfoortse Meander Medisch Centrum. „Mijn werkdruk was jaren veel te hoog.” Bij de prikkamers staat prominent de slogan ”Wij p®ikken het niet meer”. En een paar deuren verder bij de afdeling kaakchirurgie: „Wij lopen op ons tandvlees.”

De ziekenhuismedewerkers bedachten de leuzen in hun vrije tijd. Want de werkdruk is zo hoog dat tijdens de dagelijkse diensten geen momentje voor creativiteit kan worden ingeruimd. Anderen componeerden liederen, die woensdagmorgen iets na tienen uit volle borst worden gezongen. Het Meander is een van de 119 algemene ziekenhuizen die meedoen aan de landelijke staking. ”Meander in actie” bereidde de staking in Amersfoort voor.

„Dat wij staken geeft aan hoe hoog het zit”, zegt Marloes van de Vliet van de actiegroep. „Leraren kunnen gewoon het werk neerleggen, maar wij moeten de veiligheid van patiënten waarborgen”, vult haar collega Jacomine van der Zwan aan. Een draaiboek moet de dag stroomlijnen.

Ondanks haar vrije dag was operatie-assistentie Van de Vliet woensdag om halfacht in het Meander. Op de vraag waarom ze staakt, schuift de vrouw een flyer over tafel. Daarop staat dat een fatsoenlijke loonsverhoging nodig is en concrete afspraken moeten gemaakt over werkdruk. „Door de vergrijzing neemt de werkdruk toe”, licht ze toe. „Wij hebben minder personeel maar meer patiënten. Dat knelt steeds meer.”

Problematisch is volgens Van der Zwan, die endoscopieverpleegdkundige is, ook dat het aantal zzp’ers en gedetacheerden in de zorg toeneemt. „Ik snap dat dit gebeurt. Maar omdat deze mensen naast patiëntenzorg geen andere taken hoeven te verrichten, moeten anderen een stapje harder lopen. Daardoor gaan mensen weg en stijgt het ziekteverzuim.”

Een hbo-verpleegkundige verdient stukken minder dan een aan het hbo opgeleide docent. „Als dat verschil afneemt, wordt het interessanter om ons beroep te kiezen”, denkt Van de Vliet. „Daardoor kan meer zorgpersoneel worden aangetrokken en gaat de werkdruk omlaag.”

De afdelingen van het ziekenhuis zijn niet toegankelijk voor de pers. Volgens de actiecomitéleden vult iedereen de staking anders in. Een deel van het personeel voert werkzaamheden uit die al lang op de plank liggen: protocollen herschrijven, magazijnen opruimen en e-learnings volgen. Andere verpleegkundigen gaan haren wassen, nagels lakken en spelletjes doen met patiënten. Van de Vliet: „Eindelijk hebben ze daar eens tijd voor.”

De staking heet patiëntvriendelijk te zijn. Een zestiger die met zijn moeder in het ziekenhuis is, beaamt dat dit zo is. „Ik word gewoon geholpen”, zegt een vrouw, pakje Taksi in de hand. Een vrouw met een baby op de arm zegt dat ze voor vertrek nog met het Meander heeft gebeld. „Ze zeiden dat de afspraak gewoon doorgaat.”