Nederland in trek bij buitenlandse toerist
Nederland moet je eens gezien hebben. Liefst nog in 2020, als de Bevrijding (75 jaar geleden) wordt herdacht en vooral gevierd. Als het Eurovisiesongfestival in Rotterdam wordt gehouden, de bevolking op Koningsdag losgaat. Dat staat in de gezaghebbende reisgids Lonely Planet. En dat terwijl alle gewone hoogtepunten van Nederland de druk van de drukte nauwelijks aankunnen. Giethoorn loopt over, de Keukenhof staat bol van de toeristen. Op de Wallen staan de seinen op rood en aan de stranden wordt de stormbal gehesen. Nederland is voor toeristen nog nooit zo in trek geweest.
Nu heeft Lonely Planet op zijn jaarlijkse lijst met aantrekkelijkste bestemmingen Nederland zelfs in de top tien gezet. Dat zal zeker een aanjagend effect hebben. Nederland kan zijn borst natmaken.
De toerisme-industrie is uitgegroeid tot een belangrijke pijler onder de Nederlandse economie. Het toerisme zorgt voor bijna 800.000 banen en in 2018 ging er zo’n 87 miljard euro om in de branche. Alleen al uit het buitenland kwamen in dat jaar bijna 20 miljoen bezoekers. Maar, moeten we er blij mee zijn?
Inwoners van de Amsterdamse binnenstad lijden naar eigen zeggen aan een rolkoffersyndroom, sinds Airbnb ’zomaar’ het appartement van de buren kan verhuren. „Amsterdam wordt vies, vuig en te vol”, vindt Wim Pijbes, oud-hoofddirecteur van het Rijksmuseum. Het centrum van de stad dreigt een pretpark te worden.
Maar ook de plaatselijke bevolking van Terschelling –een eiland dat nota bene nagenoeg geheel leeft van het toerisme– klaagt steen en been vanwege de overlast.
De Raad voor de Leefomgeving en Infrastructuur (RLI) toonde zich vorige maand nog kritisch over de passieve houding van de overheid. Terwijl het toerisme tweemaal zoveel bijdraagt aan de economie als bijvoorbeeld de landbouw. Nu zit de overheid niet helemaal stil, want zij wil toeristen verleiden om buiten het hoogseizoen te reizen en andere regio’s te bezoeken. Dat moet overlast voorkomen. En zo kunnen ook andere delen van het land profiteren van een toenemend aantal bezoekers.
Waar ligt de grens van de groei? Wie heeft de moed te bepalen dat het aantal overnachtingen niet verder mag oplopen? Of wie durft hardop te zeggen dat niet alle toeristische ’attracties’ moreel aanvaardbaar zijn en niet langer gedoogd moeten worden? Of wie kan berekenen dat toerisme bepaald geen schone, CO2-neutrale branche is? Terwijl we omwille van de stikstofuitstoot enorme bouwprojecten stilleggen, proberen we zoveel mogelijk buitenlanders te bewegen om van vanaf de andere kant van de wereld naar Nederland te vliegen. Of is dat ”heel iets anders”?
Het economisch voordeel van het toerisme is onmiskenbaar. De toerist is dus koning. Maar het is goed de bijsluiter nog eens goed te bestuderen op nadelen, kosten en risico’s.
