De hersteld hervormde predikant uit Harskamp sprak zaterdagochtend in Lunteren voor ruim 200 mannen over ”De actualiteit van de Dordtse Leerregels in zowel prediking als pastoraat”.

„Dwalingen moeten niet alleen door de hoorders worden herkend, maar dienen ook door de predikers te worden benoemd”, aldus ds. Vlietstra. Volgens de predikant wordt er vaak gepreekt op een remonstrantse wijze, zonder dat men het doorheeft. „Wie de Dordtse Leerregels doorleest, komt erachter dat hij soms voor goud dreigt aan te zien wat nog geen blik is.”

De Dordtse Leeregels zijn volgens de predikant een pastoraal geschrift bij uitstek. Hij onderschrijft dan ook wat de onlangs overleden ds. C. den Boer in zijn boek ”Om ’t eeuwig welbehagen” schrijft, dat op de kansel een van de beste vormen van pastoraat aan de zielen wordt beoefend.

Achterdeur

De Dordtse Leerregels weerleggen vooral remonstrantse ketterijen. De remonstranten zijn op de synode de voordeur uitgestuurd, maar ze zijn via de achterdeur weer binnengekomen, aldus de predikant. Vroeger noemden de remonstranten zichzelf remonstranten, tegenwoordig noemen velen zich gereformeerd, stelde ds. Vlietstra.

Hij verwees naar dr. W. J. Ouweneel, die gezegd heeft dat de leerregels aangevallen zouden kunnen worden op het punt van de algemene verzoening. Ook is het volgens Ouweneel niet zo dat de mens geen enkele bijdrage aan zijn heil kan toebrengen. God heeft op soevereine wijze besloten de mens te betrekken in het proces, aldus Ouweneel. De Dordtse vaderen zouden dus lijden aan een denkfout. Ds. Vlietstra: „Het gaat niet om een verschil in denken, maar om een wezenlijk verschil in het geloof in de soevereiniteit van God en in het gezag van de Heilige Schrift.”

Tegenstrijdig

Volgens ds. Vlietstra relativeert de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) de belijdenis van Dordt. In de Augsburgse Confessie en de Leuenberger Konkordie, die als document een officiële plaats kregen in de kerkorde van de PKN, staan waarheid en leugen op gelijke hoogte naast elkaar. „Naar het schijnt hebben in deze plurale kerk innerlijk tegenstrijdige belijdenisgeschriften evenveel waarde”, aldus ds. Vlietstra.

Ten slotte haalde hij de hervormde emeritus predikant dr. C. A. van der Sluijs aan, die schrijft: „Er wordt gezegd dat de remonstranten van nu niet meer dezelfde zijn als van toen. Dit zal waar zijn. Ze zijn nog vrijzinniger geworden. Het probleem is dat de remonstranten van toen zich nu bevinden onder de gereformeerden van vandaag. De vijand is binnen de poorten.”

Volharding

In het middagbijeenkomst sprak ds. M. van Sligtenhorst, hersteld hervormd predikant te Achterberg, over de volharding der heiligen, naar aanleiding van hoofdstuk 5 van de Dordtse Leerregels. Volharding was volgens de remonstranten een prestatie van de mens, een vrucht van de vrije wil. Gelovigen kunnen volgens hen ook van de zaligheid vervallen en dus verloren gaan. Zekerheid moet gebouwd worden op onze mystieke ervaringen. Zekerheid van de volharding is bij de remonstranten verdacht. Twijfel zou volgens hen beter zijn.

„Hiertegen laten de Dordtse vaderen steeds de Schrift spreken”, aldus ds. Van Sligtenhorst. „Zekerheid komt voort uit het geloof in de beloften van God en uit het getuigenis van de Heilige Geest in ons, leren onze Dordtse vaderen. Dat is de troost die op een Bijbelse wijze gepredikt moet worden.”

In zijn openingswoord op de toogdag stond bondsvoorzitter ds. J. C. den Toom (Hollandscheveld) stil bij Psalm 145, waarin het gaat over het grootmaken van Zijn Naam. „Doet u dat op de mannenvereniging? God loven is een kenmerk van het vernieuwde hart.”