De SGP voegde er woensdag het idee van een vrachtautoloze zondag aan toe. Ook hier geldt dat aansluiting wordt gezocht bij de praktijk in andere Europese landen. In onder meer Duitsland, Frankrijk en Italië mag het vrachtverkeer op zondag niet de weg op.

De initiatieven zijn ingegeven door milieuoverwegingen, al speelt voor de christelijke partijen uiteraard mee dat de zondagsrust ermee gediend is.

De autovrije zondag herinnert aan de oliecrisis van 1973. Arabische olieproducerende landen creëerden in dat jaar om politieke redenen een tekort aan aardolie, waardoor de prijs explosief steeg.

Nu heeft zo’n –niet eens verplichte– autovrije zondag per jaar natuurlijk vooral een symbolische betekenis. Daar zijn de initiatiefnemers zich van bewust. Maar het voorstel kan een aanzet geven om serieus na te denken over ons autogebruik. Volgens CU-Kamerlid Dik-Faber stappen mensen nog altijd „vrij automatisch” in de auto, zei ze in dagblad Trouw.

De ironie van het geval wil dat een groot aantal kerkgangers zou worden getroffen door de invoering van een autovrije zondag. Orthodox-gereformeerde kerken zijn immers vaak streekgemeenten met ruime parkeerplaatsen. In vroeger tijden was het voor veel mensen geen probleem om over langere afstand naar de kerk te lopen. Na afloop van de dienst werden soms goede gesprekken gevoerd over de preek. Waarom zou dat nu niet meer kunnen? Kennelijk is de haastcultuur ook de kerk binnengedrongen.

Het is goed dat christenen ook in hun gedrag laten merken dat ze oog hebben voor de schepping. Tegelijk moeten we ervoor waken om allerlei gedragsregels als nieuwe wet voor te schrijven. Er zijn immers talloze terreinen waarop milieuwinst valt te halen. Een vleesloze (zon)dag zou bijvoorbeeld ook kunnen helpen. De verwarming een graadje lager zetten en een warme trui aantrekken evenzeer.

Hier geldt dat we mensen de vrijheid moeten gunnen om hun verantwoordelijkheid te nemen. Een christen zal, als het goed is, leven vanuit de gedachte dat de aarde Gods schepping is. Hij mag er gebruik van maken, maar zal er ook zuinig mee omspringen. Al was het maar om toekomstige generaties niet met levensgrote problemen op te zadelen.

Een christen zal ook niet alles uit de aarde willen halen om het zich hier zo comfortabel en gemakkelijk mogelijk te maken. Hij is slechts op doorreis. Paulus bindt Timotheüs op het hart: „Als wij voedsel en deksel hebben, wij zullen daarmede vergenoegd zijn.” Wie die les ter harte neemt, is automatisch milieubewust.