Nieuw dieptepunt was het recente nieuws dat architect Ellen van Loon met slaande deuren is vertrokken en een bedrag meekreeg van 2,7 miljoen euro. Vorige week gaf zij in Nieuwsuur en in NRC Handelsblad uiting aan haar frustratie. Haar lezing van de gang van zaken: de Tweede Kamer laat zich haast uitsluitend leiden door de beeldvorming. Dat wil zeggen, door de angst dat de kiezers politici, ook inzake de verbouwing van het Binnenhof, weer eens zullen wegzetten als verkwisters van belastingcenten.

Vandaar, aldus Van Loon, al die verwijten aan haar adres, als zou zij met het Binnenhof „megalomane plannen” hebben. En vandaar dat Kamerleden haar voorstel voor bijvoorbeeld „een eenvoudig binnentuintje” in de media afschilderden als „een tropische kantoortuin.”

Tegenover haar lezing staat die van betrokken parlementariërs. Die stellen dat veel overleggen over de verbouwing plaatsvonden in de drukke en rommelige periode van de laatste Kamerverkiezingen en de daarop volgende recordlange formatie, een soort van politiek niemandsland. En dat Van Loon, samen met rijksbouwmeester Floris Alkemade, daardoor ten onrechte dacht dat zij voor haar plannen het fiat van de Kamer had en zij zaken probeerde door te drukken zonder rekening te houden met de gebruikers van de betreffende gebouwen.

Tja, wat moet de gewone burger hiervan denken? Gooi maar in m’n pet? Hier kan ik geen chocola van maken? Dat niet meteen. Door alle publicitaire mistwolken heen, lijkt dit toch wel vast te staan: de aanvankelijke keuze om alles rond deze verbouwing uit veiligheidsoverwegingen in het geheim te doen, is verkeerd uitgepakt. Juist daardoor lekte er, uit anonieme bronnen en totaal onconcroleerbaar, allerlei feiten, geruchten en desinformatie naar buiten. Dat had anders gemoeten en gekund.

En dan ten slotte dat megalomane. Misschien, misschien is deze beeldvorming rond de intenties van de architect wel wat overdreven. Zoals ook het door háár verspreide beeld (“De Kamer wil volstaan met een likje verf er overheen”) een tikje overdreven zal zijn.

Maar de grondgedachte van de Kamer en van haar voorzitter: het Binnenhof moet gerenoveerd worden, maar de gebouwen moeten herkenbaar blijven en geen totaal andere sfeer gaan ademen, en we moeten zuinig zijn op het belastinggeld van burgers, verdient steun. Met calvinistische soberheid is, ook in de landspolitiek, niets mis.