Terwijl de zon zijn laatste stralen geeft, stroomt het gazon van villa Oud Groevenbeek vol. De zesde editie van Groevenbeek Klassiek brengt een grote stroom mensen op de been. Gewapend met klapstoelen en campingkrukjes zoeken ze een plaatsje met het beste zicht. Een verrekijker moet zorgen dat ook op de achterste rijen niets wordt gemist.

Ondanks dat de entree gratis is, heeft de organisatie kosten noch moeiten gespaard. Voor het orkest is een professionele podiumtent opgebouwd; een grote muziekinstallatie zorgt dat het geluid tot achter in de tuin goed is te horen. Een uitgekiende lichtregie vergroot de sfeer nog eens; als het donker invalt, ontstaat een sprookjesachtige sfeer rond de villa in Jugendstil-bouwstijl.

Applaus

Het programma van het openluchtconcert is divers. Naast een deel uit het pianoconcert in G van Maurice Ravel en ”Die Schöpfung” van Joseph Haydn staan ook meezingklassiekers als ”Nessun Dorma” en ”O sole mio” op de rol. Het aangekondigde winterdeel uit Haydns Schöpfung blijkt bij nader inzien een foutje; het leek al helemaal niet te passen bij de 24 graden die de thermometer deze avond aangeeft.

Vanavond speelt het Holland Symfonie Orkest; op de bok staat Wim van Herk. Pianiste Lestari Scholtes en violist Bob van der Ent nemen de solopartijen voor hun rekening. Marten Smeding laat als tenor van zich horen. Overtuigend, want na ”Nessun Dorma” van Puccini kan hij bij sommige bezoekers op een staande ovatie rekenen.

Het publiek is sowieso gul met applaus; bij opkomst van de solisten en na ieder nummer golft het applaus door de rijen. Wel lijken veel bezoekers vooral de wat lichtere muziek te kunnen waarderen. ”Libertango” van Astor Piazzolla kan op een lange ovatie rekenen en bij Offenbachs ”Can-Can” komen bezoekers bijna van hun stoel. Dvořáks ”Tsjechische Suite” en Mendelssohn Bartholdy’s ”Concerto for Violin, Piano and Strings” oogsten –de goede uitvoering van Scholtes en Van der Ent ten spijt– een wat aarzelender ontvangst.

Gemoedelijk

Als de zon achter de horizon verdwenen is, komen jassen en vesten tevoorschijn. Hier en daar worden wijnflessen ontkurkt. Een bezoeker neemt een kaasdip, een ander een dampende kop koffie. Jongere luisteraars liggen op een picknickkleed, tussen hen in een bakje borrelnoten. De sfeer is dan ook in niets te vergelijken met een doorsneeconcert. Er is meer geroezemoes.

Soms wordt het iets te gezellig – een schaterlach, een bezoeker die een sigaret aansteekt, twee dames van middelbare leeftijd die zitten te popelen om ”O sole mio” mee te zingen. Tot meerder vreugde van hun omgeving vallen ze een paar maten te vroeg in.

Toch blijft het gemoedelijk. Een enkele keer dringen de pompende beats van een lokaal tentfeest door, maar die laten zich gemakkelijk overstemmen. De krekels op het gazon tjirpen dat het een lieve lust is.

Ambities

Wanneer het laatste nummer van het programma wordt aangekondigd, ontstaat er onrust. Bang om in het gedrang te komen, pakken sommige bezoekers alvast hun biezen. Ze missen de toegift en –misschien wel het belangrijkst van de avond– Elgars ”Land of Hope and Glory”.

Het Britse patriottische lied verraadt een beetje de ambities van de organisatie. Het is immers het vaste hoogtepunt van het Londense “Last Night of the Proms”-concert – de afsluiter van een reeks populaire zomerconcerten in Engeland die duizenden bezoekers trekt. Groevenbeek Klassiek zou zomaar een Nederlandse variant op het bekende muziekfestival kunnen vormen.