Hoe Twitter de eenzame Kelly-An aan een maatje helpt
Sinds haar vijftiende voelt Kelly-An Brouwer (18) uit Boskoop zich eenzaam. Met tweets voorzien van de hashtag #eenzamejongeren is ze op zoek naar een maatje. Binnenkort heeft ze haar eerste afspraak. Met iemand die net als zij de hashtag heeft gebruikt in een bericht op Twitter.
Het begon ongeveer twee weken geleden: Nadï van de Watering (25) uit Nijmegen plaatst een emotionele oproep op Twitter. Ze voelt zich eenzaam en is op zoek naar sociale contacten. In een mum van tijd zijn de door haar gebruikte hashtags #eenzamejongeren en #maatjegezocht trending op Twitter.
„Ik hoorde via het nieuws over de hashtag”, vertelt Kelly-An. „De actie van Nadï sprak me aan omdat ik me ook alleen voel.”
De eenzaamheid sloeg toe toen Kelly-An op haar vijftiende met school stopte. Ze ontwikkelde bovendien een dwangstoornis, heeft autisme en last van angsten. Daardoor durft ze behalve voor haar therapiesessies –een keer per week traumatherapie en eens per twee weken gewone therapie– de deur amper uit.
Spannend
Kelly-An heeft al een Twitteraccount, maar doet daar nooit zoveel mee. De tweet van Nadï trekt haar over de streep om zelf ook te gaan twitteren met de hashtag #eenzamejongeren. „Mijn eerste tweet vond ik wel spannend”, bekent de Boskoopse. „Je deelt niet zomaar dat je eenzaam bent. Zeker niet met vreemden.”
Haar bericht heeft succes: tot nu toe leverde het haar zeventig privéberichten op. „Lieve” reacties van mensen die maatje willen worden. Een „hart onder de riem”, aldus Kelly-An.
Binnenkort spreekt ze voor het eerst sinds ze de hashtag gebruikt fysiek met iemand af. Bij haar thuis, want naar buiten gaan vindt ze te eng. „Ik ga een jongen ontmoeten die zelf ook de hashtag #eenzamejongeren heeft gebruikt. We hebben elkaar verschillende berichten gestuurd en ook een keer gebeld.”
De reacties op haar tweets doen Kelly-An goed. „Ik voel me daardoor een stuk minder down. Maar het helpt jammer genoeg niet tegen de dwangstoornis.”
Slapen
Het alleenzijn speelt volgens Kelly-An „een heel grote rol” in haar leven. „Ik woon bij mijn moeder. Behalve haar zie ik bijna niemand. Ik heb geen echte vrienden.”
Om het verdriet hierover minder te voelen, vult de achttienjarige het grootste deel van de dag met slapen. Keerzijde daarvan: ’s nachts slaapt ze slechter.
Kelly-An is christen. Kunnen bidden op momenten dat ze verdrietig is, geeft haar naar eigen zeggen „hoop.” „Ik merk dat er Iemand is die naar me luistert. Ik weet ook dat veel andere mensen voor me bidden.”
De aanwezigheid van God ervaart ze echter lang niet altijd. ”Ben ik de enige die in God gelooft en zich soms afvraagt waar Hij op moeilijke momenten is?” tweet ze een keer. „Soms heb ik het gevoel dat Hij er niet is als ik me eenzaam voel”, vertelt Kelly-An. „Dat maakt me extra verdrietig.”
Pyjama
Tussen de reacties op haar tweets zitten ook een paar vervelende. „Iemand vroeg of ik wel een pyjama aan had in bed. En sommige mensen doen zich voor als iemand anders. Daar kwam ik achter omdat veel anderen op Twitter zeiden dat het account niet klopte.” Kelly-Ans remedie tegen dit soort grappenmakers: „Gewoon niet meer mee praten.”
Op dit moment vindt Kelly-An het lastig om te omschrijven hoe ze de toekomst ziet. „Ik heb weinig kans op een goede baan doordat ik school niet heb afgemaakt. Héb ik wel een toekomst, vraag ik me dan af.”
Wat ze hoopt dat de tweets met hashtag #eenzamejongeren haar opleveren? „Een maatje, iemand die naar me luistert als ik het moeilijk heb. Een goede vriend of vriendin. Iemand die me helpt naar buiten te gaan.”
