„Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: Indien het tarwegraan in de aarde niet valt en sterft, zo blijft hetzelve alleen.”

Dat Christus Zich gaf in de dood, is de levensmacht van Zijn onderwijs. Indien Jezus’ woord of voorbeeld de hoofdzaken in Zijn verschijning waren, had Hij door deze vrucht kunnen dragen, Zich een gemeente verkrijgen en haar uitbreiden op aarde. Maar zo is het niet. Hij verklaart ten stelligste dat tenzij Hij sterft Hij geen vrucht zal dragen, maar alleen blijven en dan geen gemeente hebben.

Wil iemand zeggen dat Zijn sterven de kroon zet op Zijn voorbeeld en de waarheid van Zijn prediking tot zegel is? Op zichzelf spreek ik dat niet tegen, maar het zegt niet alles; het voornaamste ontbreekt. Was het anders, ik zou de wens niet kunnen onderdrukken dat de Heere had mogen blijven leven, want indien Hij nog jaren aaneen was blijven leren en wonderen doen, had Hij door de invloed van Zijn persoonlijkheid het aantal van Zijn discipelen onbegrensd kunnen vermeerderen. Was Zijn onderwijs en voorbeeld het genoegzaam middel geweest om Zijn geestelijk leven mee te delen, had dit zonder Zijn zoenoffer kunnen geschieden, waarom heeft dan Hij, Die macht had Zijn leven te behouden en af te leggen, Zijn levensloop niet met vele jaren verlengd?

Nee, er is geen weg waardoor wij in God onze Vader kunnen herkennen, dan door de verlossing voor ons verkregen in het vergoten bloed van onze Heere Jezus Christus.

C. H. Spurgeon, Londen (”Landbouwpreken”, 1883)