Het weekend werd gehouden vanaf vrijdag tot en met gisteren in het Willibrordushuis, een kloostergebouw in het centrum van Den Haag dat onder meer gebruikt wordt voor charismatische vernieuwing in de Rooms-Katholieke Kerk. Aan de training namen dertien mensen deel.

Volgens trainer André Vegter zijn de deelnemers jongeren die zich in de praktijk bezighouden met gemeentestichting. „Ze hebben aangegeven dat ze zelf willen veranderen om het werk beter te kunnen doen. Mijn taak is hen te helpen zichzelf te ontdekken. Dat kan het beste door de confrontatie met zichzelf. Het blijkt namelijk heel moeilijk te zijn om eigen verworven standpunten ter discussie te stellen. Dat is wat hier gebeurt. Ze moeten eerst zelf kiezen en vervolgens moeten ze tot een gezamenlijke keuze komen. Daarvoor moeten ze hun keus kunnen verdedigen en zich tegelijkertijd afvragen: Heb ik het wel goed gedaan?”

Leidinggeven is moeilijk, zegt Vegter. „Het is niet goed als een teamleider de anderen in het team al te zeer naar zijn mening wil vormen. Het is nodig om elkaar de ruimte te geven, zodat anderen in het team zich kunnen ontwikkelen binnen het kader dat de Bijbel aangeeft.”

Vegter had even daarvoor instructie gegeven over vooroordelen, die een sta-in-de-weg kunnen zijn voor het begrip van elkaar. Er zijn drie mechanismen, aldus Vegter, die een rol spelen bij vooroordelen, namelijk projectie, fixatie en identificatie. „Projectie heeft te maken met het telkens op dezelfde manier reageren op vroegere ervaringen. Je rijdt altijd langzamer bij die flitspaal waar je een keer geflitst bent.”

Fixatie betreft het willen vasthouden van het eigen beeld van de realiteit. „We moeten leren hoe de ander de werkelijkheid ziet. Als die zich op een mening fixeert, moet dat idee wel belangrijk zijn. Bots dan niet met hem of haar, maar zeg: Ik denk dat het anders is, maar als jij het zo belangrijk vindt moeten we er eens over praten. Ik wil graag van je leren.”

Je moet dus openstaan voor gedachten van anderen, aldus Vegter. „Dat geldt ook voor je eigen inzicht in de Bijbel. Identificatie betreft verlies van het eigen referentiekader. Het is wel goed om je te identificeren met Jezus. Het is gevaarlijk om je zo met anderen te identificeren dat je jezelf verliest in de persoon die je graag wilt zijn.”

Vegter relativeert zijn eigen werk als hij opmerkt: „Vanuit mijn professie zou ik nooit de twaalf discipelen uitgekozen hebben. Maar een team is succesvol als de zegen van God erop rust. Daarmee slaan we de theorie niet weg, maar we hebben wel een ander fundament dan bedrijven die louter trainen op techniek.”

Het trainingsweekend is georganiseerd door Ronald van der Molen, projectmanager van de Werkgroep Gemeentestichting en voorganger van een pinkstergemeente in het Haagse Laakkwartier. Hij begon in 1999 met de Haagse Huiskring. De samenkomsten trekken inmiddels zo’n zestig bezoekers. Sinds vorig jaar doet hij de Sapphire Training, die bedoeld is voor jonge mensen die betrokken willen zijn bij het starten van een huiskerk of organische gemeente.

„Mijn grote passie is om verloren mensen tot het geloof te brengen,” zegt hij. „Om dat te bereiken is gemeentestichting een doel. Gemeentestichting staat de laatste jaren steeds vaker op de agenda van gevestigde kerken. Ik zou willen dat iedere kerk zich daarmee bezighoudt. Een gezonde gemeente moet nieuwe gemeenten voortbrengen, zodat er nieuwe groepen bereikt worden.”

Van der Molen is bij heel wat projecten betrokken. Hij kijkt dan vooral of er een doelgroep is waar nog niets voor is. Daarnaast wil hij graag gemeentestichters met elkaar in contact brengen. „Het is belangrijk voor deze pioniers om gelijkgestemde mensen te ontmoeten. Het doel van dit weekend is het toerusten van gemeentestichters om gezonde teams te vormen, zodat ze op een gezonde manier kunnen leiding geven. Hoe motiveer je mensen om Jezus na te volgen en andere mensen tot discipel te maken?”

De motivatie is tijdens het trainingsweekend geen probleem. De dertien die met het schuilkeldervraagstuk bezig zijn, bedenken eerst ieder afzonderlijk welke vijf mensen ze op de lijst willen zetten. Daarna overleggen ze in tweetallen om tot een gezamenlijke keuze te komen. Ten slotte discussiëren ze in drie groepen van vier of vijf personen. Vol vuur verdedigt ieder de eigen keuze om aan het eind van de sessie te horen te krijgen: „Het gaat niet om het resultaat maar om het proces.”