„Maar de vrucht des Geestes is liefde, blijdschap, vrede…”

Veel vruchtbaarheid in liefde en goede werken kan men tonen. Mij is gezegd dat als iemand op het land door zijn buren wordt aangezien voor een wijs man en een goede huisbezorger, eenieder dan zal letten op de tijd van zijn ploegen, zaaien en bemesting van zijn akkers, en dat niemand iets zal beginnen tenzij hij eerst is voorgegaan. Zo is het ook in een tijd als deze, waarin God vele waarschuwingen tot boetvaardigheid en reformatie geeft. De ogen van allen zullen op hen zijn die bekendstaan als uitstekende belijders van de godsdienst, om te zien wat zij in deze gelegenheid doen. Vindt de wereld dat zij, naar alle uiterlijke schijn, zorgeloos zijn, dan zal die zichzelf nergens mee bekommeren en in zijn gerustheid volharden.

Daarom, als zulke personen geen voorbeeld zijn, niet alleen in reformatie, maar ook in de uitstraling ervan, dan kunnen ze inderdaad de grootste verhinderaars zijn van de hervorming in de plaatsen waar zij wonen. Ja, niemand kan de schuld van een grotere zonde op zich laden dan juist hierdoor. Als God een doorgaande gesel over de inwoners van het land zal brengen omdat ze zich op Zijn roepstemmen niet hebben bekeerd, dan is het rechtvaardig dat zij die de oorzaak van de verharding in de gerustheid zijn geweest, ook deel krijgen aan de oordelen, waarvoor wij allen met reden mogen beven.

John Owen, predikant te Fordham (”Gods gewone handelingen met zondige landen en kerken”, 1916)