Lees hier ons liveblog van Koningsdag terug.

Dat was niet de enige reden waarom koning Willem-Alexander van zijn 52e verjaardag genoot. Amersfoort en acht buurgemeenten hadden een „fantastisch” programma in elkaar gezet, zei hij in zijn dankwoord. „Wie het spreekwoord heeft bedacht van de ezel en de steen is nog nooit in de Keistad geweest. Want tegen deze steen wil je je wel heel vaak stoten.”

Het begon al met een warme ontvangst bij de Mariënhof, het voormalige klooster net buiten de binnenstad. De oranjefans staan er rijen dik, ook op de plaats waar een bord waarschuwt: ”I.v.m. parkeren bus is dit geen zichtlocatie.” Al zien ze dan weinig, horen doen ze wel dat de koning met vrouw en dochters, broer, schoonzus, neven en aangetrouwde nichten arriveert. „Koning! Koning! Koning!” juichen tweehonderdvijftig schoolkinderen, en even later zingen ze de jarige toe. Met repeteren zijn „de kinderen van 033” maar net op tijd klaar, want de koninklijke bus arriveert enkele minuten te vroeg. „U kon niet wachten”, geeft de burgemeester er zijn eigen uitleg aan als hij de gasten welkom heet.

Handdruk of selfie

De route voert over de Zuidsingel. De politie staat paraat, ook te water. Het koninklijk gezelschap is maar net voorbij of de fans achter de hekken staan al op hun telefoon te turen om te bekijken of de foto’s geslaagd zijn. Ingelukkig zijn ze als ze een handdruk krijgen of als een prins of prinses zich tegen het hek wurmt voor een selfie.

Het zijn –als altijd– vooral Maurits en Constantijn die nogal eens achterblijven. „Kom schat, die kant op”, maant prinses Marilène haar echtgenoot als die al te veel tijd voor het publiek neemt. Achterin de stoet rijden twee bakfietsen. Daarin verdwijnen de vele cadeaus die de gasten krijgen aangereikt. Een man schreeuwt de zin waarop hij misschien al dagen geoefend heeft: „Gefeliciteerd en maak er een mooie dag van in mooi Amersfoort!”

Op de Varkensmarkt schuift de koning aan een tafeltje om te praten over het terugdringen van verspilling. Intussen slaat prinses Ariane aan het solderen. Zus Alexia wordt wat verlegen door al het geroep vanachter de hekken. Prins Pieter-Christiaan reageert zelfs als er een luid „PéCé!” klinkt.

Torendans

Onder een oranje poort door gaat het de Langestraat in. Linksaf, in de Krankeledenstraat, is het zo smal dat er geen ruimte is voor publiek. De Cliniclowns presenteren zich er, en prins Maurits is niet te beroerd om ook een rode dop op zijn neus te zetten.

Rond de Onze Lieve Vrouwentoren waait het hard. Dat verhindert vier artiesten niet hun kunsten te vertonen tegen de torenmuur, bungelend aan een kabel. Het Amersfoort Jeugd Orkest laat zich horen, en de koning schudt de dirigent een hand terwijl die met zijn andere hand de maat blijft slaan.

Een trap af, een bruggetje over en dan is daar de Westsingel. „Leve de koningin”, zingen mensen als ze de prinsen Constantijn en Bernhard de hand schudden. Zo nauw komt het niet.

Bij de Johanneskerk staan veteranen op een rij. Marilène scoort punten bij korfbal, Aimées bal ketst af op de rand van het net.

Leusden wint

Tijd voor de regioquiz. Laurentien en Alexia kruipen in vak Baarn, Maurits en Amalia schuiven aan bij Eemnes, Máxima en Aimée voegen zich bij Bunschoten. Een vrouw in Spakenburgse dracht wordt ondervraagd: „Draagt u dit iedere dag?” Iedere dag. „En op vakantie?” Dan trekt ze het „stiekem” uit en gaat ze toch maar „in burger”, bekent ze.

Vak Woudenberg –met de koning en prinses Annette tussen de Woudenbergers– moet vertellen wat in de 18e eeuw de belangrijkste inkomstenbron van het dorp was. Tabaksplantages. Het juiste antwoord levert gejuich op.

Aan de finale doen naast Woudenberg ook Nijkerk –met Floris en Ariane– en Leusden –met Pieter-Christiaan– mee. Leusden wint.

Over grenzen heen

In het Burgemeester Brouwerplantsoen zigzaggen de gasten om de zerken van de vroegere begraafplaats heen. Maurits en Marilène trakteren mensen in het publiek op gebakjes die ze in hun handen krijgen geduwd.

De ontmoeting met ‘Johan van Oldenbarnevelt’ bij de Koppelpoort verloopt zonder vijandelijkheden. Ook een hedendaags probleem komt aan bod: de koning zwaait naar klimaatactivisten die in het water springen en met enige moeite een spandoek ”Welkom in Amersfoort aan zee” ontrollen.

Dan is het tijd voor het gebruikelijke slot, met lawaai en confetti. De burgemeester merkt op dat de koningin nog steeds haar hoed op haar hoofd heeft, ondanks de wind. Hij vertelt „ongelofelijk trots” te zijn op wat zijn stad heeft neergezet. De koning roemt de „ongekende, waanzinnige” samenwerking met acht buurgemeenten, „over de provinciegrenzen heen.”

Na het Wilhelmus draait iedereen op het podium zich om. Tijd voor een laatste selfie. Een foto van de koninklijke familie, met Amersfoorters op de achtergrond.