Jufs in spe snuffelen tussen de tweedehandsjurken
Rokjes, jurkjes, shirtjes, truitjes. Alles voor een habbekrats. Er is uitverkoop van tweedehandskleding op Driestar hogeschool. Studenten organiseerden een kledingruil als een duurzame actie die nog een goed doel dient ook.
In de studentenliving van Driestar hogeschool in Gouda staan twee rijen tafels opgesteld. Op het meubilair: stapels shirts, rokken en blouses. Verder liggen er een verdwaalde pyjama, een exotisch gekleurde zwembroek en een wollen sjaal. Aan een paar kapstokken hangen de jurkjes. Onder een tafel staat nog een tiental paar schoenen. De prijslijst is kort en krachtig: schoeisel gaat weg voor 5 euro, een jurkje doet 3 euro, rokjes kosten 2 euro en de shirtjes wisselen voor maar 1 euro van eigenaar. Als je als student kleding inleverde, mag je gratis iets voor een nieuwe outfit uitkiezen.
Het winkelend publiek bestaat vooral uit studentes. Ze neuzen tussen de stapels rokjes –die netjes op maat gelegd zijn– en passen gekozen modellen in het speciaal daarvoor ingerichte hokje. Twee jufs in spe staan bij de jurken. De een houdt een met rood-blauw-wit gestreept jurkje voor bij haar vriendin. „Het staat prachtig bij je ogen.” De ander lacht: „Ha, jij kunt zo verkoper worden.”
Appelgroen
Een studente komt achter het gordijn van het pashok vandaan. Ze heeft een appelgroene jurk aangetrokken. „Zit-ie niet te strak? Ik vind de kleur zo leuk!” Even later is ze weer terug in een ander setje kleding. „Die kledingruil is zo leuk. Ik word hier helemaal blij van”, jubelt ze.
„Die was van mij”, wijst Mirthe op een kleurig shirtje met bloemen. Want alles wat er ligt, komt uit de garderobes van de aanstaande jufs en meesters. Op speciale inlevermomenten konden de studenten hun nette kleding die ze over hadden, inleveren. Mirthe: „Ik hoorde van iemand die spijt had en een ingeleverd kledingstuk weer terug wilde.” Ze grinnikt. Zelf heeft ze nog geen nieuwe outfit op het oog. „Ik ben best kritisch op kleren. Het kaartje moet er wat mij betreft nog aan zitten.”
Genoeg
„Pok!” Met een korte, droge tik belandt een pijl in het bord. Een paar aanstaande meesters vermaken zich even verderop prima met een spelletje darts. Een ander groepje studenten staat te poolen. Of ze niet wat kleding moeten uitzoeken? „Nee, ik heb genoeg”, reageert een jongen. Een van de meiden: „Zelf zou ik niet zo snel tweedehandskleding aanschaffen, maar het inleveren vind ik een goede zaak.”
Corianne grasduint tussen de jurkjes en rokjes, ze is helemaal enthousiast over de actie. Haar moeder trouwens ook. „Ze was blij dat er kleding uit mijn kast ging.” Grinnikend: „Maar uiteindelijk kom ik met meer terug. Ik wist zelfs nog een leuke blouse voor mijn vriend op de kop te tikken. Gelukkig is het allemaal voor het goede doel.”
Swap
Het motto van de kledingruil: ”Swap (Engels voor ruil), don’t shop”. Waarom? „Beter voor mens, milieu en money”, aldus de uitnodiging. Organisator Channah Wolswinkel: „De oneliner vonden we toepasselijk voor ons project. Voor deze actie zijn we veel actief geweest op sociale media. Dan zoek je naar een zo kort mogelijke zin waarin je zo veel mogelijk informatie meegeeft.” Medebedenker van de duurzame actie Arida Nederveen vult aan: „Met deze slogan vang je onze kledingruil in drie woorden. Ruilen gaat boven shoppen. We willen fast fashion, goedkope kleding, tegengaan.”
Met hun actie vragen de studentes aandacht voor de arbeidsomstandigheden waaronder veel kleding in ontwikkelingslanden wordt gemaakt. Arida: „Het kopen van goedkope kleding gaat ten koste van het milieu en de mensen die het hebben gemaakt. Koop je voor 3 euro een shirtje? Dat kan het maar zo door kinderhanden in elkaar zijn gezet.”
Kledingruil is duurzaam, omdat er dan niets nieuws hoeft te worden geproduceerd, legt Arida uit. Ze vindt het jammer als kleding ongebruikt in de kast blijft hangen. „Voor elk kledingstuk is door iemand keihard gewerkt, gun het dan een tweede leven. Gooi het zeker niet weg. Voor de gemiddelde kledingkast geldt dat slechts zo’n 20 procent van de kleding wordt gedragen en dat 80 procent niet wordt aangeraakt. Dat moet andersom zijn. Teveel aan kleding kun je goed ruilen of van de hand doen. Koop er dan niets vervangends voor terug.”
De waarde van kleding mag best meer worden ingezien, vindt Channah. Ze weet te vertellen dat op het ruilevent kledingstukken hangen die al vijfdehands zijn. „Die zijn met veel plezier verschillende keren gedragen. Daar is toch niets mis mee? Rokken en jurken zijn geen wegwerpproducten, maar je kunt er een ander blij mee maken.”
Betrekken
De pabo’ers organiseerden de actie als schoolopdracht. Arida: „We mochten kiezen uit een stage of een grote duurzame actie, waarbij we zo veel mogelijk studenten van de hogeschool zouden betrekken. Voor ons was de keuze snel gemaakt. Dit vonden we erg leuk om te doen.”
Sonja van Gemeren, docente natuur en techniek, begeleidde de meiden bij hun project. Ze legt uit dat pabostudenten die natuur en techniek als verdieping kiezen voor dat vak een grote opdracht moeten doen. „In het kader van Duurzaam Doen mochten ze ook een ludieke actie organiseren. Duurzaamheid staat al een aantal jaren bij ons op de agenda. Als school willen we juist ook op dit punt aanstaande jufs en meesters vormen, omdat ze een nieuwe generatie zijn die op hun beurt de dragers zullen worden van de daaropvolgende generatie.”
Van Gemeren wil haar pabostudenten meegeven dat ze verantwoordelijkheid dragen voor de aarde die de mens van God in beheer heeft gekregen. „We kunnen niet alles uit de aarde halen wat erin zit, want het is Gods eigendom. Wij hebben het geschapene maar te leen.”
Gekkies
Channah en Arida zitten allebei in de duurzaamheidscommissie van Driestar hogeschool. Arida: „Toen ik daarvoor werd gevraagd, heb ik er volmondig ja op gezegd. Waarom? Op de havo vond ik duurzaamheid al een leuk onderwerp. Mijn profielwerkstuk ging over wat er allemaal mis is in de kledingindustrie en had als titel: ”Kleding, laten we eerlijk zijn”.”
Channah: „Ik merk dat de aandacht voor het thema duurzaamheid groeit. Al zijn er ook mensen die er negatief over doen, zo van: „Daar komen die groene gekkies weer.” Zelf nam ik zitting in de commissie om zulke vooroordelen uit de wereld te helpen en mensen te inspireren. Duurzaam doen is ook gewoon leuk.”
De studenten wilden hun duurzame actie dan ook positief insteken. Arida: „We proberen duurzaam doen niet te groot te maken. Het begint klein. Je hoeft niet gelijk vegetarisch te gaan leven. Het zit in de kleine stapjes, daarvan ben ik overtuigd.”
Die positieve insteek kwam ook terug bij een omgekeerde collecte tijdens een weekopening op de school. Arida: „Je moest toen een bon pakken uit de collectezak. Daarop stond een leuke, duurzame actie die de studenten een week of maand lang moesten proberen te doen.” Zo’n opdracht luidde bijvoorbeeld: „Probeer vlees deze week te vervangen door noten.” Of: „Koop een maand geen kleding.” Of: „Trek vandaag eens een extra trui aan en zet de verwarming lager.”
Doorgeven
Over het initiatief van de scholen voor Duurzaam Doen zijn de twee studenten enthousiast. Channah: „Het is goed om meer mensen bewust te maken van de taak die we als mens hebben op aarde: we zijn rentmeesters. Ik denk dat te veel mensen daar laks mee omgaan. Ik vraag me dan af waardoor dat komt: denken ze er niet over na of worden ze niet voldoende geïnspireerd?”
Dat ook Driestar hogeschool meedoet, voegt iets extra’s toe, vindt Arida. „Als aanstaande jufs en meesters hebben wij een extra verantwoordelijkheid. Wij kunnen het later in ons werk aan zoveel kinderen doorgeven.”
Kledingruil
Pabostudentes Arida Nederveen (19) uit Hardinxveld-Giessendam en Channah Wolswinkel (20) uit Scherpenzeel organiseerden vorige maand een kledingruil op Driestar hogeschool. De actie vond plaats in het kader van het initiatief Duurzaam Doen. In totaal werden zeker 700 kledingstukken ingeleverd. Channah: „Er kwamen medestudenten met tassen vol kleding aanzetten. Het was met name dameskleding en bijna geen mannenkleding, maar wat wil je op de pabo.”
Tijdens drie lunchpauzes eerder in maart konden studenten kleding die ze zelden droegen inleveren. Studenten mochten bij de kledingruil evenveel kledingstukken als ze ingeleverd hadden weer terugkiezen tot een maximum van vijf. Voor elk extra kledingstuk moest worden betaald. De opbrengst van ruim 200 euro en de kleding die over was, ging naar christelijke ontwikkelingsorganisatie Woord en Daad.
