Tien jaar geleden legde kinderboekenauteur Tjibbe Veldkamp er de vinger op. Er zijn te weinig prentenboeken die aansluiten bij de belangstelling van kleuterjongens, poneerde hij. „Een verhaal over een marmotje dat lieve woordjes wil zeggen? Yugh!” zo gaf hij in een artikel de mening van zijn zoon weer.

Sindsdien is het aanbod stevig veranderd. Wat de reden ervan is, is natuurlijk niet meetbaar, maar Veldkamps pleidooi zorgde zeker voor een zwieper richting het verhaal met meer spanning en een gemeen trekje hier en daar. Alles afgepast, en aangepast aan de doelgroep – en over het algemeen prima geschikt voor klein grut.

Veldkamp zelf startte in die tijd een serie over een agent en een boef, beter: over Agent en Boef, want inmiddels zijn het beroemdheden. Elk deel heeft hetzelfde stramien: boef ontsnapt door een list, haalt streken uit en agent vangt hem weer. Niets naargeestigs aan –de misdaden zijn van het niveau ”boef smeert alles onder de lijm”– maar dankzij de personages straalt het boek wel meteen iets stoers uit.

Zo deed, zo zou je voorzichtig kunnen concluderen, de wereld van boeven, listen en overvallen definitief zijn intrede in het prentenboek. Een prentenboekmaker als Catharina Valckx leverde er met haar serie over Billy de cowboyhamster ook een flinke bijdrage aan. Eind vorig jaar verscheen met ”Billy zoekt een schat” het zesde deel – en er zijn meer auteurs die zich verdienstelijk maken op dit vlak.

Laatste dodo

Vorige maand werd het prentenboek ”Vos is een boef” van Daan Remmerts de Vries zelfs gepresenteerd als „een prentenboek-krimi”. Zo’n vos als hoofdpersoon, dat wekt natuurlijk meteen een flinke brok wantrouwen, als je de literatuur een beetje kent, van Reynaert de vos tot de fabels van Jean de la Fontaine. Met dat vooroordeel dat de vos aankleeft speelt Remmerts de Vries meesterlijk in dit boek, waarin eigenlijk het enige minpunt de twee verhulde krachttermen zijn (maar die kun je bij zo’n voorleesboek zelf omzeilen).

Voor de deur van Vos staat de allerlaatste dodo met een collectebus, bedoeld voor uitstervende dieren. Als Das en Wasbeer even later bij Vos komen eten en een uit de kluiten gewassen kip krijgen opgediend, voedt dat hun argwaan. De twee willen de vermeende dader stoppen.

De illustraties van Remmerts de Vries zijn kunstwerkjes op zich: soms voorzichtig ingekleurd, soms met dramatische strepen, met name als de spanning stijgt. Ze doen er inhoudelijk nog een schepje bovenop: zo loodst Vos met een verdacht broederlijk schouderklopje de dodo naar binnen.

”De wolf komt echt niet”, van Myriam Ouyessad en Ronan Badel is ook zo’n boek dat meer biedt dan schattige dieren. Grappig genoeg draait het boek om een lief konijnenkindje dat niet wil slapen. Eerst wil ze zeker weten of de wolf niet komt. Mama verzekert haar keer op keer dat het niet zal gebeuren. Omdat er geen wolven zijn, en als ze er zijn zitten ze ver weg, en als ze toch dichtbij zijn, kan zo’n wolf hun huis niet vinden – en zo gaat het maar door.

Het verrassende is dat je op de rechterpagina steeds ziet dat de wolf wel degelijk dichterbij komt. Zo loopt de spanning op, tot de ontladende ontknoping.

Eigenlijk zie je dat steeds terug in dit soort boeken. Het ís spannend, maar uiteindelijk blijkt het enge wel mee te vallen. Zo is de reuzenmonsterspin die hamster Billy op zijn schattenjacht tegenkomt de schaduw van lief klein diertje.

Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Zoals het zwartkomische ”Ik wil mijn hoed terug” uit 2012, van Jon Klassen. Een fantastisch prentenboek, maar je moet als lezer wel tegen de suggestie kunnen dat er een lief konijntje is opgegeten.

Vos is een boef, Daan Remmerts de Vries; uitg. Gottmer; 32 blz.; € 14,99.

De wolf komt echt niet, Myriam Ouyessad en Ronan Badel (ill.); uitg. Gottmer; 27 blz.; € 14,99.

Billy zoekt een schat, Catharina Valckx; uitg Gottmer; 32 blz.; € 13,99.