Zijn passie is het niet. Maar leuk vindt hij het nog altijd wel om te werken. Na meer dan vijftig jaar heeft Hoefnagel er nog steeds geen genoeg van. In oktober vorig jaar mocht hij met pensioen, maar daar stak hij eigenhandig een stokje voor. Hij stapte naar zijn werkgever om te vragen of hij mocht blijven en kreeg een nieuw contract. Niet voor af en toe een dagje. Ook niet op oproepbasis. Maar de ene week drie dagen, de andere week vier.

Hij heeft jarenlang leiding gegeven aan de klantenservice bij ING Bank. Zijn huidige baan bij de SBOH, een stichting die afgestudeerde geneeskundigen in dienst neemt om zich verder te specialiseren, ziet hij als een stapje terug. „Het is minder zwaar. Als de werkdag voorbij is, trek ik de deur achter me dicht. Ik neem niets mee naar huis.”

Eind 2010 kwam Hoefnagel thuis te zitten, nadat hij 37 jaar bij ING gewerkt had. Om zijn leidinggevende functie bij de bank te behouden, moest hij doorlopend nieuwe certificaten halen. Daar had hij geen trek meer in toen hij 59 jaar was. In de ruim twee jaar dat hij thuis zat, verveelde hij zich soms. „Met de krant lezen ben je ook niet de hele dag bezig.”

Plicht

In november 2012 kwam zijn buurman, nu ook zijn werkgever, vragen of hij bij de SBOH wilde komen werken. Hoefnagel wilde over die vraag graag een nachtje slapen, omdat het „een hele verandering is om weer elke dag je plicht te moeten vervullen.” Hij stemde in en ging aan de slag om de werkkostenregeling op te zetten. Deze regeling is een bundeling van wet- en regelgeving rondom het uitkeren van onkostenvergoedingen aan werknemers en is sinds 2014 voor elke werkgever verplicht.

Toen de regeling eenmaal was opgezet, ging Hoefnagel aan de slag met de verwerking van declaraties van de circa 2500 werknemers van SBOH. Het zou voor maximaal een jaar zijn. Zijn werkgever zei, toen deze periode bijna ten einde liep: „We kunnen je wel wegsturen, maar dan moeten we een ander aannemen. Het werk moet toch gedaan worden.” Hoefnagel kreeg een vast contract.

Een halfjaar voordat Hoefnagel met pensioen mocht, stapte hij naar zijn werkgever om te vragen of hij mocht blijven. Vooraf had hij overlegd met zijn vrouw. „Ze werkt twintig uur per week als vrijwilligster in een verzorgingstehuis. Daar wilde ze graag mee doorgaan. Ze houdt er niet van dat ze zelf weg moet en ik thuis ben.” De SBOH gaf hem een jaarcontract.

Gezond

Hoe lang de geboren Urker nog blijft werken, weet hij niet. Hoefnagel beslist in april of hij er nog een jaar aan vastplakt. „Ik zie nog geen reden om te stoppen. Zolang ik gezond blijf, doe ik het graag.” Vóór het bereiken van de pensioenleeftijd werkte hij 32 uur per week. Dat is nu 28 uur: slechts vier uur minder. Zou hij niet wat meer vrije tijd willen? „Nee hoor. Ik kan genoeg leuke dingen doen naast mijn werk.”

Op maandag is hij vrij. Dan zit hij om negen uur in de ochtend samen met zijn vrouw in de sportschool. Daarna gaan ze boodschappen doen. Ook voor zijn vijf kinderen en vijftien kleinkinderen heeft hij nog tijd. „De meesten wonen in de buurt. Een van de kinderen woont met zijn gezin in Sneek; daar gaan we weleens een weekend heen.”

Met Kerst zingt hij samen met collega’s in een gelegenheidskoortje. Ze brengen christelijke liederen ten gehore voor de andere medewerkers. „Heel mooi om te doen. Ook seculiere collega’s zingen mee of luisteren.” In zijn vrije tijd zingt Hoefnagel in twee koren en is hij secretaris van een van de besturen.

Een collega van Hoefnagel gaat bijna met pensioen. Hij kocht een caravan om samen met zijn vrouw op reis te gaan. „Ik heb daar geen behoefte aan. Zolang ik gezond blijf, wil ik actief zijn in de maatschappij. Als het betaalde werk stopt, ga ik vrijwilligerswerk doen.”

Loopbaan Hoefnagel

Geboren: 11 oktober 1952 in Urk.

Basisschool: Prins Bernhardschool in Nijmegen.

Opleiding: graphicus aan de Grafische School in Arnhem.

Eerste baan: 1968 vierkleurenboekdrukker bij De Gelderlander

Tweede baan: 1972 van klantenservice naar leidinggevende bij ING Bank.

Laatste baan: 2013 medewerker declaraties bij SBOH in Utrecht.