Column: Zendelingsverlangen
Het is 17 januari. Hudson Taylor staat op het punt zijn artsenbestaan in Engeland in te ruilen voor China. Zijn moeder ziet ertegen op, het is daar zo gevaarlijk en anders. Aan haar schrijft hij: „Laat niets u in de war brengen, lieve moeder. Zendingswerk is werkelijk het mooiste werk dat stervelingen kunnen verrichten. Engelen zouden er, om zo te zeggen, trots op zijn als zij het mochten doen.” Dat was 1852.
Hudson Taylors hart was vol van Christus en van China. Ook vol van gebed. Opvallend vaak heeft Heere de gebeden verhoord, niet zelden exact zoals Taylor gevraagd had. „Wie geeft er om China? O, laat ons met mededogen op deze mensen zien. God is zo barmhartig voor ons geweest; laten we net als Hem zijn. De roep komt: ‘Help ons! Help ons! Zorgt niemand voor onze zielen?’ O, ik kan bijna niet leven als er niet iets wordt gedaan voor China!”
Gebed en actie gingen bij hem hand in hand. Als een van de pioniers wereldwijd werd hij de Chinezen een Chinees, inclusief gelaat (kaal voorhoofd en paardenstaart), gewaad (Chinese knopenjas) en gepraat (hij leerde de taal via het Lukasevangelie). Daarvóór werd hij beschouwd als een ‘zwarte duivel’, vanwege zijn zwarte overjas; nu luisterden de Chinezen naar hem. De vruchten van Taylors verlangen zijn vandaag zichtbaar. Miljoenen christenen in China. En miljoenen Chinese christenen over de hele wereld.
Het is 17 januari 2029. Een groep Chinese christenen komt samen om te bidden. Er staat vanavond een speciaal land op het programma: Nederland. Mensen uit dat land hebben, net als Taylor, hun leven geriskeerd om hun het Evangelie te brengen. Vandaag is het anders. De meeste mensen zijn atheïst. Predikanten kunnen niet vrij voorgaan en als je Bijbelse uitgangspunten hanteert, komt de politie in actie. Yi Chen voelt de pijn diep van binnen en zegt: „Wie geeft er om Nederland? O, laat ons met mededogen op deze mensen zien. God is zo barmhartig voor ons geweest; laten we net als Hem zijn. De roep komt: ‘Help ons! Help ons! Zorgt niemand voor onze zielen?’ O, ik kan bijna niet leven als er niet iets wordt gedaan voor Nederland!”
Hij vertrekt binnenkort naar Nederland. Gesteund door een achterban vanuit zijn gemeente. Zijn vrouw ziet ertegen op: „Zal ik de taal wel kunnen leren? Is het niet veel te gevaarlijk om te fietsen? Is er wel Chinees te eten?” Yi Chen moet glimlachen en probeert haar enigszins gerust te stellen. Tijdens zijn recente bezoek tijdens de kerstdagen zag hij immers overal Chinese restaurants. En er zijn speciale fietspaden. Met Gods hulp zal het lukken. Het Evangelie moet immers gebracht worden. Dat is zijn hoogste verlangen.
Het is 17 januari 2039. Yi Chen staat 24 uur per dag onder toezicht van de Europese overheid. Een onder zijn linkeroor ingeplante chip houdt bij wat hij denkt. Men is er immers achter gekomen dat hij er Bijbelse gedachten op nahoudt. Dat is bij grondwet verboden. Wat denkt hij wel - we zijn hier in Europa, niet in Noord-Korea. Zendingswerk is streng verboden. Maar Yi Chen kan niet anders. Zijn hoogste verlangen is te leven tot eer van God. En hij gelooft dat Hij zich via de Bijbel openbaart. Verlangen en geloof hebben alles met elkaar te maken. Prof. Herman Paul liet in zijn boek ”De slag om het hart”, gegrond op klassieke opvattingen van Augustinus, Luther en zeer vele anderen, 22 jaar geleden al zien dat secularisatie van het hoofd vooral een uitvloeisel is van secularisatie van het hart. Het hart is daarbij een metafoor voor verlangen.
Maar Yi Chen is niet alleen. In Kabul komt ’s avonds een groep Afghaanse christenen samen om voor hem te bidden. Ze besluiten de advertentie die Hudson Taylor in 1874 plaatste in Engeland enigszins aangepast te plaatsen in The Daily Afghanistan: ”OPROEP TOT GEBED voor de meer dan 650.000.000 Europeanen. Onze nood is: meer zendelingen om de binnenlanden in te gaan. Wil elke christen-lezer nu zijn hart een minuut in ernstig gebed tot God opheffen dat Hij dit jaar nog achttien geschikte mannen zal uitzenden om zich aan dit werk toe te wijden?” Bid u mee?
De auteur is als adjunct-directeur en universitair docent betrokken bij een academisch ziekenhuis in Singapore. Reageren? rubriekforum@refdag.nl
Dr. Dirk de Korne