„Bidt om de vrede voor Jeruzalem; wél moeten zij varen die u beminnen.”

Anderen zijn er die nooit met een enige vonk van de liefde Gods verwarmd zijn geweest, en die nochtans brutaal en vrolijk hen die niet bang waren hun leven voor de evangelische waarheid te geven, en de wreedheid van de vijanden van de Zoon Gods zelfs met hun bloed af te wassen, naar de eeuwige dood durven te verwijzen. Hierover lachen deze gemene vijanden schamper. Zij die de breuke Jozefs beklagen, zijn hartelijk bedroefd. Dit zijn (is het niet fraai?) de vruchten van de gebroken geloofseenheid.

Gelukkig dan dat God u die ook diergelijke zaken tot nog toe geproefd hebt, een gewenst geneesmiddel heeft aangewezen. Van deze eerwaarde synode verwacht de gehele kerk hetgeen van zo’n voortreffelijke bijeenkomst van aanzienlijke theologen kan en behoort verwacht te worden: dat ze door geen vleselijke hartstochten verhinderd, aan geen gebod van een mens, maar alleen aan dat van de enige God, gebonden, vrijelijk van de gerezen verschillen naar de heilige Schriftuur uitspraak doet en als een trouwheilige moeder de verstrooide lidmaten der kerk verzamelt, de verdrukte weer opricht, de zwakke verkwikt, de verrotte afsnijdt, de gekwetste geneest en de gezonde van toekomende ziekten bevrijdt; opdat heel Nederland tezamen verenigd zal zijn, en deze bloeiende provincies samengevoegd in geloof, waarheid en eenheid. Dit zal voor de aanwezigen de hoogste blijdschap zijn om te zien, en voor de afwezigen om te horen.

Abraham Scultetus, hoogleraar in Heidelberg (”Preek op de Synode van Dordrecht”, 1618)