Helikopters cirkelden boven de stad en de politie had duikers paraat langs de Neretva, de rivier die de brug overspant. Politieagenten zetten de omgeving van de brug af. Daar vond het feestje plaats van de internationale gemeenschap, die Bosnië bestuurt sinds de oorlog in 1995 ten einde kwam.

„De verwoesting van de brug deed tien jaar geleden veel mensen over de hele wereld de ernst beseffen van wat er hier gebeurde”, zei Paddy Ashdown, die Bosnië namens de Verenigde Naties als een verlicht despoot bestuurt. „Ik hoop en geloof dat de heropening van vandaag een even krachtig moment zal blijken te zijn; het moment waarop hoop voor de toekomst van dit land sterker wordt dan de angst voor het verleden.”

Minister Bot van Buitenlandse Zaken riep de inwoners van Bosnië-Herzegovina ertoe op hun harten te openen en elkaar te vergeven. Bot deed zijn oproep in zijn hoedanigheid van voorzitter van de Europese Unie.

De bewindsman hield de bevolking voor dat een toekomst als lidstaat van de Europese Unie geen „lege frase” hoefde te zijn. Dan moeten de verschillende bevolkingsgroepen zich echter wel met elkaar verzoenen en ook bereid zijn oorlogsmisdadigers uit te leveren aan het Joegoslavië- tribunaal.

De brug werd in 1566 gebouwd in opdracht van Suleiman de Grote, de sultan van het Ottomaanse Rijk, waartoe Bosnië toen behoorde. Stari Most, werd de brug genoemd - de oude brug. Mostar ontleent er zijn naam aan. De brug doorstond tal van oorlogen en aardbevingen, om in november 1993 door Bosnisch-Kroatische tanks aan flarden te worden geschoten.

Toen hij er nog stond was de brug het symbool van het multiculturele Bosnië: een brug tussen oost en west, tussen christendom en islam. De verwoesting werd een van de symbolen van de oorlog in Bosnië en van de etnische zuiveringen waarmee de oorlog gepaard ging. Sinds de oorlog is Mostar een verdeelde stad: de moslims wonen aan de ene kant van de Neretva en de Kroaten aan de andere, met ieder hun eigen scholen, televisiestations en voetbalclubs. Behalve Stari Most heeft Mostar nog een paar bruggen. De meeste inwoners maken er zelden of nooit gebruik van.

De 29 meter lange brug, die alleen voor voetgangers is bestemd, is met geld van onder meer Nederland, Turkije en Kroatië herbouwd, zo veel mogelijk met gebruikmaking van de originele stenen, die uit de rivier zijn gevist. De restauratie heeft 12,25 miljoen euro gekost. Ook de twee torens aan beide zijden van de brug zijn in hun oude luister hersteld.

Bijna een decennium nadat het vredesakkoord van Dayton een einde maakte aan de oorlog in Bosnië is het nog altijd een land vol zichtbare en onzichtbare littekens. NAVO-soldaten zijn nog altijd nodig om de orde te handhaven en een VN-bestuur onder leiding van de Brit Paddy Ashdown maakt er de dienst uit. Onder alle drie de bevolkingsgroepen -Serviërs, Kroaten en moslims- blijven de nationalistische politici populair. De sfeer is er een van bitterheid en wantrouwen.

Volgens Sulejman Kupusovic, een Bosnische regisseur die de leiding had over de openingsceremonie, zal de herbouwde brug de verzoening bespoedigen. „Dit is een brug met een ziel. Toen hij was vernietigd en niet meer bestond, was hij voor de inwoners van Mostar meer aanwezig dan ooit. Ik ben er zeker van dat de brug meer zal doen voor de hereniging van Mostar en Bosnië, meer dan alle toespraken en politici bijelkaar. Deze brug is onze geschiedenis.”

„Het is goed dat we het gat boven de Neretva hebben gedicht”, zei cameraman Eldin Palata, afkomstig uit Mostar en de maker van de beelden van de verwoesting van de brug die destijds de wereld over gingen. „Maar totdat we de kloof in onze hoofden dichten, kan er geen echte vooruitgang zijn.”